Myanmar Asylum Seeker Crisis Needs a Humane and Regional Solution

THE I DIPLOMATS
By Perry Q. Wood
April 01, 2024

 A more coordinated response would open more formal channels for asylum seekers to seek refuge in other countries.

In this image from a video, Rohingya refugees walk at the Balukhali refugee camp in Cox’s Bazar, Bangladesh, on Feb. 2, 2021.

Credit: AP Photo/Shafiqur Rahman, File

More deaths at sea, another capsized boat and more tragedy. This time it is Rohingya fleeing either persecution in Myanmar or unlivable conditions in makeshift camps outside the country. Seventy deaths and counting from the latest incident alone.

RESPONSIBILITY TO PROTECT? THE INTERNATIONAL COMMUNITY’S FAILURE TO PROTECT THE ROHINGYA

In: Global Responsibility to Protect
Authors:Martin Mennecke and
Ellen E. Stensrud

Online Publication Date: 28 May 202

Abstract

The case of Myanmar has become one of the most glaring examples for the failure of the international community to realise the promise made with the adoption of the responsibility to protect (R2P) norm in 2005: ‘Never again’ has turned into again and again. A mix of unwillingness and inability to prevent atrocity crimes has in Myanmar over the past ten years led to several instances of atrocity crimes and genocidal violence against the Rohingya. Most recently, the military coup of February 2021 has showcased that the notion of an international community exercising a responsibility to protect the population of Myanmar against crimes against humanity and other atrocity crimes dissembles into a few states openly shielding the perpetrators, a few condemning and countering the newest cycle of violence, and many silent bystanders to the ongoing atrocities. This article discusses the role of the R2P norm in the case of Myanmar and introduces the different contributions that comprise the special issue on Myanmar and the failure of R2P.  

"R2Pရှောင်လွှဲနိုင်အောင် ရိုဟင်ဂျာတွေကို ပြန်ခေါ်ဖို့အ တွက်ကုလသမဂ္ဂကို ဒူးထောက်လိုက်တဲ့ စစ်အာဏာရှင်များ"

ကြားသိသမျှ
၂၀၂၃ မတ်လ ၁၉ ရက်။ 

 ” R2P ရှောင်လွှဲနိုင်အောင် ရိုဟင်ဂျာတွေကို ပြန်ခေါ်ဖို့အတွက် ကုလသမဂ္ဂကို ဒူးထောက်လိုက်တဲ့ စစ်အာဏာရှင်များ ”

ရိုဟင်ဂျာတွေကို ပြန်ခေါ်ဖို့အတွက် မြန်မာစစ်တပ်က အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့ဟာ ဘင်္ဂလားဒေရှ့်နိုင်ငံကို ရောက်ရှိနေပါတယ် ။ ဘင်္ဂလားဒေရှ့်နိုင်ငံကို မြန်မာစစ်တပ်က တာဝန်ရှိသူတွေ တရားဝင် သွားလာနိုင်ဖို့အတွက် ကုလသမဂ္ဂ ဒုက္ခသည် များဆိုင်ရာ အေဂျင်စီတစ်ခုက အာမခံ ကူညီပေးခဲ့ပါတယ် ။ မြန်မာနိုင်ငံက စစ်ဗိုလ်ချုပ်အချို့ဦးဆောင်တဲ့ လူဝင် မှု့ကြီးပ်ြရေး အဖွဲ့ဝင် ၁၇ ဦးဟာ ပြီးခဲ့တဲ့ ဗုဒ္ဓဟူးနေ့က နယ်စပ်မြို့ကို ဖြတ်ကျော်ပြီး ရိုဟင်ဂျာစခန်းကို ရောက်လာ ခဲ့ပါတယ် ။

Behind Indonesia’s opposition to R2P Resolution at UN General Assembly — and how ASEAN sees it

TOC

01/06/2021

Indonesia does not reject the idea of the R2P itself, claiming that the resolution has already had a standing annual agenda item

Source: The Jakarta Post

JAKARTA, INDONESIA — Indonesia’s controversial decision to vote against the Responsibility to Protect (R2P) resolution at the United Nations General Assembly (UNGA) on 18 May has become a contentious topic of late.

Indonesia was one of the 15 nations that voted ‘No’ on the resolution aimed at preventing war crimes, genocide, and other types of humanitarian crimes.

The resolution gained support from 115 countries, including several other ASEAN members such as the Philippines, Malaysia, and Thailand. As many as 28 countries chose to abstain.

‘Unnecessary’ for R2P to have standing annual agenda item: Indonesia, on voting against resolution

Applying R2P to Myanmar

GLOBAL CENTRE FOR 

THE RESPONSIBILITIES 

TO PROTECT

26 April 2021
SPEECH

Presentation by Professor the Hon Gareth Evans AC QC* to Myanmar Institute of Australia Webinar, 26 April 2021

There can be no doubt whatever that what is now happening in Myanmar, just as what happened with the military’s assault on the Rohingya in 2017, is unequivocally in violation of the Responsibility to Protect, or ‘R2P’, principles unanimously adopted by the United Nations General Assembly sitting at head of state and government level at its 60thanniversary World Summit in 2005, and endorsed thereafter on multiple occasions by the UN Security Council.

Those in Myanmar leading the resistance to the generals are acutely aware of the existence and relevance of R2P, and in particular its third pillar: that should a state ‘manifestly fail’ to meet that responsibility to its own people, it is the responsibility of the wider international community to ‘take collective action in a timely and decisive manner’, including – at the most extreme end of the reaction spectrum – through military intervention, but only if this is endorsed by the UN Security Council.

ျမန္မာ့အေရးကုလလုံျခဳံေရးေကာင္စီအဖြဲ႕ဝင္ ငါးနိုင္ငံ ဘယ္လိုရပ္တည္သလဲ

B B C

ဘီဘီစီၿမန္မာပိုင္း

၁၀ ဧၿပီ ၂၀၂၁

နိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝိုင္းက တာဝန္ယူ ကာကြယ္ေပးတဲ့ R2P ကိုပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားဖို႔ CRPH ေခတၱ နိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးက တိုက္တြန္းပါတယ္။

ျမန္မာ့အေရးမွာ အာဆီယံနဲ႔ အာဆီယံအဖြဲ႕ဝင္နိုင္ငံေတြရဲ့ အားထုတ္မႈအခန္းက႑ အေရးႀကီး တဲ့အေၾကာင္း ကုလသမဂၢ လုံျခဳံေရးေကာင္စီအျမဲတမ္းအဖြဲ႕ဝင္ ၅ နိုင္ငံထဲ ႐ုရွားနိုင္ငံကလြဲလို႔ ၿဗိတိန္၊ အေမရိကန္၊ ျပင္သစ္ နဲ႔ တ႐ုတ္နိုင္ငံတို႔က အေလးထားေျပာသြားပါတယ္။

ကုလသမဂၢဆိုင္ရာ ၿဗိတိသၽွသံအမတ္က သဘာပတိလုပ္တဲ့ ျမန္မာအေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကုလသမဂၢလုံျခဳံ ေရးေကာင္စီ အလြတ္သေဘာ ေဆြးေႏြးပြဲ Arria မွာ ေကာင္စီအျမဲတမ္းအဖြဲ႕ဝင္ေတြ အြန္လိုင္းကေန ပါဝင္ ေဆြးေႏြးၾကခ်ိန္မွာ အခုလို ေျပာသြားၾကတာပါ။

Why Myanmar’s massacres shame the world

ZAWYA

SECURITY|
By Yossi Mekelberg, Arab News
03 APRIL, 2021

To a large extent we have arrived at this point due to the past failures of the international community to hold Myanmar’s military accountable for their crimes

Members of the armed forces stand guard during a protest against the military coup, in Yangon, Myanmar March 27, 2021.REUTERS/Stringer

When representatives of all UN member states met in 2005 for the World Summit, billed at the time as the “largest gathering of world leaders in history,” and passed a resolution that set out the parameters for the Responsibility to Protect populations (R2P) from genocide, war crimes, crimes against humanity and ethnic cleansing, there was an air of togetherness and optimism that the journey toward eradicating these horrific phenomena had begun.

ျမန္မာ့အေရး ကုလလုံျခဳံေရးေကာင္စီကို မေစာင့္ဘဲ ‘ယခုပဲ အေရးယူေဆာင္ရြက္သြားရန္’ နိုင္ငံတကာမွ ကၽြမ္းက်င္သူ မ်ား တိုက္တြန္

Mizimma

05 April 2021

ျမန္မာနိုင္ငံတ၀န္းရွိ ျပည္သူမ်ားက ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ျပသထားခဲ့သည့္ ဦးေဆာင္မႈႏွင့္ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လုပ္ေဆာင္ေနမႈတို႔ေၾကာင့္ အဆင့္လယ္ဗယ္တိုင္းရွိ နိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝိုင္းအေနျဖင့္ ျမန္မာ့အေရးအေပၚ ထိေရာက္သည့္ အေရးယူေဆာင္ရြက္မႈ လုပ္ေဆာင္သြားေစေရးအတြက္ စိတ္ပါ၀င္စားမႈ ရွိသင့္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ကုလသမဂၢ၏ ျမန္မာနိုင္ငံ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ အထူးစုံစမ္းစစ္ေဆးေရးမႉး တြန္ အန္ဒ႐ူးစ္က ၿပီးခဲ့သည့္ရက္ပိုင္းက ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ အြန္လိုင္းစကားဝိုင္းေဆြး‌ေႏြးပြဲ (webinar) တစ္ခုတြင္ ေျပာသြားခဲ့သည္။

Why Myanmar’s massacres shame the world

ARAB NEWS

YOSSI MEKELBERG
April 03, 2021

Anti-coup protesters aim to defend themselves with homemade air rifles during a demonstration against the military coup in Yangon, Myanmar, Saturday, April 3, 2021. (AP)

When representatives of all UN member states met in 2005 for the World Summit, billed at the time as the “largest gathering of world leaders in history,” and passed a resolution that set out the parameters for the Responsibility to Protect populations (R2P) from genocide, war crimes, crimes against humanity and ethnic cleansing, there was an air of togetherness and optimism that the journey toward eradicating these horrific phenomena had begun.

In the intervening years, this hope has been dented time and time again when such atrocities have been committed by some of the very countries that supported this resolution, while others have remained silent, or reacted to them with no real conviction. Recent events in Myanmar are a tragic reminder that R2P is still far from a universal commitment in the face of brutal regimes in the mould of the military one in Yangon, led by Gen. Min Aung Hlaing, who staged a coup against the elected government in February this year.

The responsibility to protect as a duty of carein international law and practice (2008) R2P

Arbour (2008) R2P by bya*bo

Uphold the 'Responsibility to Protect' principle against Myanmar

NewSTRAITSTIMES

March 18, 2021


Demonstrators gather along barricades during a protest against the military coup in Yangon, Myanmar. -EPA pic

LETTER: The continued mass killing of civilians by the Myanmar security forces requires firm and quick action by the international community.

On March 14, at least 60 civilians were killed by security forces and the death tolls continue rising on March 15 too.

Martial law was declared in Hlaing Tharyar, Shwe Pyithar, South Dagon, North Dagon, Dagon Harbour and North Okkalapa Townships and violence against protesters continued in other districts in Yangon, many of them lower-income areas. At the same time the military continues to frequently block internet access in order to hide its crimes and prevent protesters from organizing.

Responsibility to protect Rohingya Muslims in Myanmar

 

Link : Here

R2P in Myanmar is justified

The Jakata Post
Mangadar Situmorang
Bandung
Mon, March 15 2021

We likely cannot categorize Myanmar as a failed state. The Tatmadaw military regime is still there and seems to be holding effective control of the country’s territory and the entire population, despite the latter’s fight for the restoration of democracy. The country’s foreign relations are likely unharmed with two permanent United Nations members, Russia and China, taking its side. The question, however, is to what extent General Min Aung Hlaing and his military force are able to sustain their coercive rule across a territory that is still plagued by ethnic-based conflicts, while a majority of the people are taking to the streets to call for a civilian-led regime. The military also has to deal with the Kayin of Karen state and the Arakan and Rohingya people, two main ethnic groups equipped with armed factions who fight for self-administered regions or special ...

Link : Here

R2P (Responsibility to Protect) အကြောင်း သိကောင်းစရာ

DVB
အောင်မျိုးမင်း

R2P (Responsibility to Protect) ဆိုတာ ဘာလဲ၊ အကာအကွယ်ပေးရန် တာဝန်ရှိမှုလို့ အဓိပ္ပာယ်ပြန်နိုင် ပါ တယ်။လူမျိုးတုံး သတ်ဖြတ်မှုတွေ၊ စစ်ပွဲဆိုင်ရာ ရာဇဝတ်မှုတွေ၊ လူသားမျိုးနွယ်တွေအပေါ်ကျူးလွန်တဲ့ရာဇဝတ် မှုတွေ၊ လူမျိုးစု သုတ်သင်ရှင်းလင်းတဲ့ ရာဇဝတ်မှုတွေကို ကာကွယ်ပေးနိုင်ဖို့အတွက် ၂၀၀၅ ခုနှစ်မှာ ကျင်းပခဲ့တဲ့ ကုလသမဂ္ဂကမ္ဘာ့ထိပ်သီးအစည်းအဝေးကနေ ချမှတ်ခဲ့တဲ့ ကမ္ဘာ့လုံးဆိုင်ရာ မူဝါဒ ဖြစ်ပါတယ်။

R2P ဟာ နိုင်ငံတကာဥပဒေတခုမဟုတ်ပါဘူး။ နိုင်ငံတကာစာချုပ်တခုလည်း မဟုတ်တဲ့အတွက် မဖြစ်မနေ လုပ် ဆောင်ရမယ့် ဥပဒေစည်း‌‌နှောင်မှုမျိုးလည်း မရှိပါဘူး။ အရပ်သားပြည်သူတွေအပေါ် ရာဇဝတ်မှုကျူးလွန်တာ တွေ မဖြစ်အောင် ဝိုင်းဝန်းကာကွယ်ပေးဖို့ သဘောတူထားတဲ့ နိုင်ငံရေးမူတခုပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

R2P မူအရ မြန်မာပြည်သူတွေကို အကာအကွယ်ပေးဖို့ လုံခြုံရေးကောင်စီကို ဒေါက်တာဆာဆာ ပန်ကြား

RADIO FREE ASIA
2021-03-04

ဒေါက်တာဆာဆာ Photo - Dr SaSa FB

မြန်မာပြည်သူတွေ နောက်ထပ် လူ့အခွင့်အရေး ချိုးဖောက်မှုတွေ ဆက်မခံရအောင် “Responsibility to Protect (R2P)” လို့ခေါ်တဲ့ အပြစ်မဲ့ပြည်သူတွေကို အကာအကွယ်ပေးရေးမူအတိုင်း လိုက်နာဆောင်ရွက်ဖို့ ကုလသမဂ္ဂ လုံခြုံရေးကောင်စီကို မြန်မာ အထူးကိုယ်စားလှယ်က မတ်လ ၄ ရက် ဒီနေ့ တောင်းဆိုလိုက်ပါ တယ်။

Can a Lawsuit Stop a Genocide?

COMMONWEAL

By Paul C. Saunders

October 13, 2020

 

The case against Myanmar 

Rohingya refugees in Bangladesh (Alamy/Mahady Hasan Riad)

On January 23, 2020, the International Court of Justice in The Hague, informally known as the World Court, rendered a historic judgment. The decree ordered the government of Myanmar to comply with several directives: to take measures to prevent genocide against the Rohingya people; to ensure that its military refrain from acts prohibited by the Genocide Convention; and to preserve evidence and submit a report to the court within four months, detailing compliance with the court’s order. The unanimous decision by the fifteen-judge court represented only the third time that the Genocide Convention has been invoked before the World Court in a contentious case—and the first case ever to consider the claims, under the convention, of non-contiguous, non-warring countries.

786- The Use of Force အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

The Use of Force အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း

March 23, 2011 | 

နိဒါန္း

၁၉၄၅ အလြန္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ကစားပြဲ (Sovereignty Game) ဆိုတဲ့ သေဘာတရားက ေခတ္စားလာခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ ရပ္တည္ႏိုင္မွဳ (survival) ဟာ စစ္အင္အားဆို တာေပၚမွာ မူတည္ေနခဲ့တာေၾကာင့္ ကမၻာတလႊားမွာ စစ္ပြဲေတြ၊ က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္မွဳေတြ၊ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ စနစ္ က်င့္သံုးမွဳေတြ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ ရပ္တည္မွဳဟာ က်ဴးေက်ာ္စစ္ေတြအေပၚ ခုခံစစ္စြမ္းပကား (defensive military capabilities) တခုတည္းေပၚမွာ မူတည္ျခင္း မရွိပဲ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာ (sovereignty) ကို ႏိုင္ငံတကာ ဥပေဒအရ အကာအကြယ္ေပးမွဳေပၚမွာ မူတည္ရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတရားေတြ ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီသေဘာတရားေတြအရ ႏိုင္ငံတခုကို အျခားႏိုင္ငံတခုက စစ္ေရးအင္အား အသံုးျပဳမွဳ (The Use of Force) အား ထိန္းခ်ဳပ္မွဳေတြကို Article 2 (4), Articles (39-51) of UN Charterနဲ႕ Article 53 of the Vienna Convention on the Law of Treaties 1969 တို႕မွာ ေဖာ္ျပထားခဲ့ပါတယ္။

ဒီလို စစ္ေရးအင္အားအသံုးျပဳမွဳအား ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း (prohibition of the Use of Force) ဟာ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးမွာ ကမၻာ့ႏိုင္ငံအသီးသီးက လက္ခံက်င့္သံုးေနတဲ့ acceptable norm တခု ျဖစ္ေနေပမယ့္လဲ အေၾကာင္းေၾကာင္းအရရ စစ္အင္အားအသံုးျပဳရတဲ့ အေျခအေနေတြလဲ ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပတ္ သက္ျပီး ႏိုင္ငံတခု (သို႕မဟုတ္) ႏိုင္ငံအစုအဖြဲ႕ေတြကေန ႏိုင္ငံတခုကို စစ္ေရးအင္အား အသံုးျပဳမွဳကို ဘယ္လိုအခ်ိန္အခါ၊ ဘယ္လိုအေျခအေနေတြမွာ ျပဳလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး အျငင္းပြားမွဳေတြ၊ ေလ့လာသံုးသပ္မွဳေတြ ရွိလာပါတယ္။ အခုဒီေဆာင္းပါးမွာ စစ္ေရးအင္အားအသံုးျပဳမွဳ (The Use of Force) နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ Just War Doctrine နဲ႕ လူသားခ်င္းစာနာမွဳျဖင့္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္း (Humanitarian Intervention) ေတြကို ေရးသားတင္ျပပါမယ္။

Just War Doctrine

၂၀ရာစုေႏွာင္းပိုင္းနဲ႕ ၂၁ ရာစု စစ္ေရးအင္အားအသံုးျပဳမွဳေတြမွာ Just War Doctrine ကို အသံုးျပဳျပီး ဒီစစ္ ပြဲေတြရဲ႕ တရားမွ်တမွဳကို ေလ့လာဆန္းစစ္ၾကပါတယ္။ Just War Doctrine သေဘာတရားရဲ႕ အေျခခံက laws of armed conflict ရဲ႕ functions ႏွစ္ခုျဖစ္တဲ့ jus ad bellum (lit. the law towards war) နဲ႕ jus in bello (lit. the law in war) တို႕ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ jus ad bellum က ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးမွာ စစ္ေရးအင္အား အသံုးျပဳမွဳကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္ရွားရန္၊ အသံုးျပဳမွဳအား ကန္႕သတ္ႏိုင္ရန္ ရည္ရြယ္ျပီး၊ jus in bello ကေတာ့ မလြဲမေရွာင္သာ စစ္ေရးအင္အား အသံုးျပဳရတဲ့အခါ စစ္ပြဲတြင္းမွာ မလိုလားအပ္တဲ့ ထိခိုက္မွဳေတြ ေလ်ာ့နည္းရန္ ရည္ရြယ္ပါတယ္။

Just War Doctrine အရ စစ္ေရးအင္အားအသံုးျပဳမွဳရဲ႕ တရားမွ်တမွဳကို jus ad bellum နဲ႕ jus in bello ဆိုင္ရာ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႕ တိုင္းတာပါတယ္။ Jus ad bellum criteria အရ ႏိုင္ငံတခုဟာ အျခားႏိုင္ငံ တခုအေပၚ စစ္ေရးအင္အားအသံုးျပဳမွဳဟာ တရားမွ်တေၾကာင္း ေဖာ္ျပႏိုင္ဖို႕ တရား၀င္အာဏာ ပိုင္ အဖြဲ႕အ စည္း (legitimate authority), တရားမွ်တေသာ အေၾကာင္းရင္း (just cause), မွန္ကန္ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ (right intention), ေအာင္ျမင္မွဳအလားအလာ (chance of success), အခ်ိဳးအစား (proportionality), ေနာက္ဆံုးနည္းလမ္း (last resort) ဆိုတဲ့ အခ်က္ အမ်ားစုနဲ႕ ျပည့္စံုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

စစ္ေရးအင္အားအသံုးျပဳဖို႕ တရား၀င္အာဏာပိုင္ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ လိုအပ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္း ကုလသမဂၢ လံုျခံဳေရးေကာင္စီ ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ရွိမွသာ ႏိုင္ငံတကာေရးရာမွာ စစ္ေရးအင္အား အသံုးျပဳလို႕ ရပါတယ္။ UN Charter Article 39 နဲ႕ Article 42 အရ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံဟာ ႏိုင္ငံတကာျငိမ္း ခ်မ္းေရးနဲ႕ လံုျခံဳေရးကို ျခိမ္းေခ်ာက္လာေၾကာင္း ကုလသမဂၢလံုျခံဳေရးေကာင္စီက ဆံုးျဖတ္ခဲ့ရင္၊ ကုလသ မဂၢ အဖြဲ႕၀င္ႏိုင္ငံမ်ားအေနနဲ႕ ႏိုင္ငံတကာလံုျခံဳေရးကို ထိန္းသိမ္းဖို႕အတြက္ လိုအပ္မယ့္ air, sea, land forces ေတြကို အသံုးျပဳရတဲ့ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြ ျပဳလုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ ႏိုင္ငံတကာ လံုျခံဳေရး ကို ထင္ထင္ရွားရွား ထိခိုက္မွဳ မရွိလို႕ပဲျဖစ္ေစ၊ ကုလသမဂၢ လံုျခံဳေရးေကာင္စီရဲ႕ အားနည္း ခ်က္ေတြေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ လံုျခံဳေရးေကာင္စီက စစ္ေရးအင္အား အသံုးျပဳမွဳ ခြင့္ျပဳခ်က္ မေပးႏိုင္တဲ့ အေျခ အေနေတြ ေပၚထြက္လာပါတယ္။

အဲဒီအေျခအေနေတြမွာ ေဒသဆိုင္ရာ လံုျခံဳေရးအဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္အစုိးရေတြအေနနဲ႕ စစ္ေရး အင္အားကို အသံုးျပဳရတဲ့ အေျခအေနေတြလဲ ရွိလာျပန္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ လံုျခံဳေရးကို ကာကြယ္ေပးရမယ့္ အစိုးရကိုယ္တိုင္က ျပည္သူလူထုရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ကို ရန္ရွာ လာတဲ့ အေျခအေနေတြနဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱရားျပိဳလဲသြားျပီး၊ ဘာသာေရး၊ လူမ်ိဳးေရး ကြဲျပားမွဳ အေပၚ အေျခခံတဲ့ အုပ္စုေတြ အခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္တိုက္ခိုက္မွဳေတြ ျဖစ္ပြားလာတဲ့ အေျခအေနေတြမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ ျပည္တြင္းေရးကို စစ္ေရးအင္အားသံုး ၀င္ေရာက္ေျဖ ရွင္းႏိုင္ျခင္း ရွိမရွိနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး အျငင္းပြားမွဳေတြ ျဖစ္ပြားလာရာကေန The Right to Protect (R2P) သေဘာတရားေတြပါ ထပ္မံေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

Jus ad bellum criteria အရ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ တရားမွ်တေသာ အေၾကာင္းရင္း (just cause) ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ေရးအင္အားအသံုးျပဳမွဳကို ျဖစ္ပြားေစခဲ့တဲ့ တရားေသာ အေၾကာင္းရင္းေတြ ရွိဖို႕ လိုအပ္ ပါတယ္။ အထင္ရွားဆံုး အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ မိမိကိုယ္ကို ကာကြယ္ျခင္း (self-defence) ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံကို အျခားႏိုင္ငံတခုက စစ္ေရးအရ တိုက္ခိုက္လာခဲ့ရင္ စစ္အင္အားအသံုးျပဳျပီး ျပန္လည္တိုက္ ခိုက္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး စစ္ေရးေလ့လာသူမ်ားအၾကား အျငင္းပြားစရာ အခ်က္တခုကလဲ ထပ္မံေပၚထြက္လာပါတယ္။ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံအေနနဲ႕ မိမိႏိုင္ငံကို တိုက္ခိုက္လာႏိုင္ဖြယ္ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံကို စစ္ေရးအင္အားသံုး တိုက္ခိုက္မွဳ (preemptive self-defence) ဟာ တရားမွ်တေသာ အေၾကာင္းရင္း ျဖစ္ျခင္း၊ မျဖစ္ျခင္း ဆိုတာပါပဲ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ အာဖဂန္နစ္စတန္ ႏိုင္ငံကို တိုက္ခိုက္မွဳ ဟာ ဒီသေဘာတ ရားေပၚမွာ အေျခခံထားပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ အခ်က္တခုကေတာ့ မွန္ကန္ေသာရည္ရြယ္ခ်က္ (right intention) ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အင္အား အသံုးျပဳမွဳဟာ အာဏာလြန္ဆြဲဖို႕အတြက္ မဟုတ္ရပါဘူး။ စစ္ပြဲျဖစ္ပြားရာ နယ္ေျမမွာ ေရရွည္ခံျငိမ္းခ်မ္းေရး (sustainable peace) နဲ႕ လူသားလံုျခံဳေရး (human security) ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ ျဖစ္ရပါမယ္။ ဒီအခ်က္နဲ႕ စစ္အင္အား အသံုးျပဳမွဳရဲ႕ တရားမွ်တမွဳကို တိုင္းတာသံုးသပ္ၾကပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ထင္ရွားတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေသာ အလားအလာ (chance of success) ျဖစ္ ပါတယ္။ ၂၁ ရာစုမွာ သူရဲေကာင္း၀ါဒ (heroism) ကို အေျခခံတဲ့ suicide missions ေတြကို ျပည္တြင္း စစ္ေတြနဲ႕ အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္မွဳေတြမွာပဲ အသံုးျပဳေလ့ရွိၾကပါတယ္။ စနစ္တက် ေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ ပေရာ္ဖယ္ရွင္နယ္ စစ္တပ္ေတြနဲ႕ စစ္ေရးနားလည္သူေတြက ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေသာ အလားအလာ မရွိတဲ့ စစ္ပြဲေတြမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ျခင္း မရွိၾကပါဘူး။ တန္ဖိုးရွိျပီး ရွင္းလင္းျပတ္သားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ (valuable and clear goals) ေတြ မရွိပဲ စစ္အင္အားအသံုးျပဳမွဳဟာ တရားေသာ စစ္မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္ပြဲဆိုတာ တိုက္ ခိုက္ေရးသမားေတြနဲ႕ စစ္ပြဲျဖစ္ပြားရာနယ္ေျမေဒသက ျပည္သူေတြရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ကို တိုက္ ရိုက္ ျခိမ္းေခ်ာက္တဲ့ အရာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေသာ အလားအလာကို တြက္ခ်က္သံုး သပ္ မွဳေတြနဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ သတ္မွတ္မွဳေတြကို စစ္ပြဲမစခင္ကတည္းက ျပဳလုပ္ဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္အခ်က္ကေတာ့ အခ်ိဳးအစား (proportionality) ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အင္အားအသံုးျပဳမွဳဟာ ျခိမ္းေခ်ာက္မွဳ၊ မတရားမွဳေတြ ခံစားရမွဳေတြအတြက္ မွန္ကန္ေသာ အခ်ိဳးအစားနဲ႕ အသံုးျပဳမွဳျဖစ္ဖို႕ လိုအပ္ ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႕ ႏိုင္ငံၾကီးေတြက ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံကို စစ္အင္အားအသံုးျပဳ တိုက္ခိုက္ျ ခင္း မျပဳလုပ္ခင္မွာ စစ္ပြဲ၏ ရလဒ္မ်ား (outcomes of war) ကို ခ်ိန္ဆတြက္ခ်က္ေလ့ရွိပါတယ္။ စစ္ပြဲ ရဲ႕ရလဒ္ေတြဟာ စစ္ပြဲမတိုင္မီ အေျခအေနထက္ ပိုျပီး ဆိုးက်ိဳးကို ဦးတည္ေစရင္ စစ္ေရးအင္အားကို အ သံုးျပဳျခင္း ျပဳလုပ္ေလ့မရွိပါဘူး။

ေနာက္ထပ္အခ်က္တခုကေတာ့ ေနာက္ဆံုးနည္းလမ္း (last resort) ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ပြဲကို ေရွာင္ရွားႏိုင္မယ့္ အျခားနည္းလမ္းေတြျဖစ္တဲ့စီးပြားေရးပိတ္ဆို႕အေရးယူမွဳ၊သံတမန္နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ေျဖရွင္းမွဳ၊ constructive  engagement ျပဳလုပ္မွဳစတဲ့ နည္းလမ္းေတြနဲ႕ လံုး၀ေအာင္ျမင္မွဳ မရွိႏိုင္မွသာ စစ္ေရးအင္အား အသံုးျပဳမွဳကို ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။

jus in bello function (lit. the law in war) ကေတာ့ စစ္ဥပေဒေတြျဖစ္တဲ့ Geneva law နဲ႕ Hague law ေတြကို အေျခတည္ထားပါတယ္။ Geneva law က စစ္ေရးပဋိပကၡရဲ႕ သားေကာင္ေတြကို ကာကြယ္ေရး အပိုင္းေတြနဲ႕ ဆက္စပ္ျပီး၊ Hague law ကေတာ့ စစ္ပြဲမ်ား အသံုးျပဳတဲ့ နည္းလမ္းေတြ၊ ဗ်ဴဟာအခင္း အက်င္းေတြ၊ စစ္လက္နက္ အသံုးျပဳမွဳေတြနဲ႕ ဆက္စပ္ပါတယ္။ စစ္ေရးပညာရွင္မ်ားက jus in bello နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး စစ္ေရးအင္အားအသံုးျပဳမွဳရဲ႕ တရားမွ်တမွဳကို တိုင္းတာဖို႕ criteria ႏွစ္ခုကို အသံုးျပဳပါတယ္။ ပထမတခုကေတာ့ အခ်ိဳးအစား (proportionality) ျဖစ္ျပီး၊ ဒုတိယတခုကေတာ့ ခြဲျခားသတ္မွတ္မွဳ (discrimination) ျဖစ္ပါတယ္။

အခ်ိဳးအစား ဆိုရာမွာ စစ္ဆင္ေရးနည္းလမ္း အသံုးျပဳမွဳ အခ်ိဳးအစားဟာ ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရးရည္မွန္း ခ်က္ေတြနဲ႕ အခ်ိဳးအစားညီမွ်မွဳ ရွိျခင္းကို ဆိုလိုတာျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ေရးအင္အားအသံုးျပဳမွဳ မျပဳလုပ္ခင္က ခ်မွတ္ထားတဲ့ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ရည္မွန္းခ်က္ေတြနဲ႕ ေသြဖည္ျပီး၊ collateral damage ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ စစ္ ဆင္ေရးနည္းလမ္းေတြကို ေရွာင္က်ဥ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခြဲျခားသတ္မွတ္မွဳ ဆိုတာကေတာ့ အရပ္သားမ်ားနဲ႕ စစ္ေရးပစ္မွတ္မဟုတ္သည့္ အရာမ်ားကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရိွ တိုက္ခိုက္ျခင္း ရွိမရွိ ဆိုတာနဲ႕ သက္ဆိုင္ ပါ တယ္။ ဘယ္လိုစစ္ပြဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရပ္သားမ်ားနဲ႕ စစ္ေရးပစ္မွတ္မဟုတ္သည့္ အရာမ်ားကို ခြဲျခားသတ္ မွတ္ခ်က္ ရွိဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါဟာ အၾကမ္းဖက္မွဳ (Terrorism) နဲ႕ တရားေသာစစ္ပြဲေတြကို ခြဲျခားထားတဲ့ စည္းေဘာင္တခုလဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုဆက္လက္ျပီး စစ္ေရးအင္အားအသံုးျပဳမွဳ (The Use of Force) နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ လူသားခ်င္းစာနာမွဳျဖင့္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္း (Humanitarian Intervention) အေၾကာင္းကို ေရးသားတင္ျပပါမယ္။

Humanitarian Intervention 

ႏိုင္ငံတခု (သို႕မဟုတ္) ႏိုင္ငံအမ်ားစုကေန တျခားႏိုင္ငံတခုရဲ႕ ျပည္တြင္းေရးကို လူသားခ်င္းစာနာမွဳျဖင့္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္းဆိုတဲ့ မူလအေျခခံသေဘာတရားမွာ non-military means ေတြျဖစ္တဲ့ အေရးေပ ၚေငြေၾကး၊ စားနပ္ရိကၡာ၊ ေဆး၀ါးပစၥည္း၊ ကၽြမ္းက်င္မွဳ တို႕ျဖင့္ ေထာက္ပံ့ကူညီျခင္းနဲ႕ သံတမန္ေရးရာ နည္းလမ္းမ်ား၊ ပိတ္ဆို႕အေရးယူမွဳ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ လူ႕အခြင့္အေရး ျမွင့္တင္ျခင္း စတာေတြနဲ႕ စစ္ေရး အရ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္း (military intervention) တို႕ပါ ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ စစ္ေအးတိုက္ ပြဲအလြန္ ကာလေတြမွာ non-military means ေတြကို humanitarian aid အေနနဲ႕ပဲ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေခၚဆိုအသံုးျပဳလာၾကျပီး၊ humanitarian intervention ဆိုတာကို military intervention တမ်ိဳးအေနနဲ႕ပဲ သတ္မွတ္ အသံုးျပဳလာၾကတာေၾကာင့္ humanitarian intervention နဲ႕ စစ္ေရးအင္အား အသံုးျပဳမွဳ (The Use of Force) တို႕ဟာ ဒြန္တြဲလာပါေတာ့တယ္။

စစ္ေရးေလ့လာသူေတြက ကမၻာ့ကုလသမဂၢ လံုျခံဳေရးေကာင္စီဆိုတာကို intervention ဆိုင္ရာ အဆိုးျမင္၀ါ ဒီေတြနဲ႕ အေကာင္းျမင္၀ါဒီေတြ အျပိဳင္အဆိုင္ကစားကြင္း အေနနဲ႕ သံုးသပ္ေဖာ္ျပၾကပါတယ္။ Intervention optimism (၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္းဆိုင္ရာ အေကာင္းျမင္၀ါဒ) ဆိုတာက failed states ေတြကို ႏိုင္ငံတကာက ၀င္ေရာက္ကူညီျပီး ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ထူေထာင္ေပးႏိုင္မယ္ လို႕ ယူဆထင္ျမင္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ Intervention pessimism (၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္း ဆိုင္ရာ အဆိုးျမင္၀ါဒ) ဆိုတာကေတာ့ humanitarian crisis ေတြကို ႏိုင္ငံတကာက consent မေပးရင္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ ထိန္းသိမ္းခြင့္ မရွိဘူးဆိုတဲ့ အယူ အဆပါ။

ဒီလို အယူအဆကြဲျပားမွဳေတြ ေၾကာင့္ စစ္ေအးတိုက္ပြဲလြန္ကာလမွာ humanitarian intervention နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ယူအင္ရဲ႕ failures ေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္းဆိုင္ရာ အဆိုးျမင္ ၀ါဒေၾကာင့္ ရ၀မ္ဒါမွာ ရက္ေပါင္း၁၀၀ ေက်ာ္အတြင္း လူရွစ္သိန္းေသေၾကပ်က္စီးမွဳကို ႏိုင္ငံတကာက ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကရပါတယ္။ ျဖစ္ပြားခ်ိန္မွာ UN Peacekeeping force ျဖစ္တဲ့ အင္အားႏွစ္ေထာင့္ငါးရာရွိ United Nations Assistance Mission for Rwanda (UNAMIR) က အစိုးရနဲ႕ အတိုက္အခံေတြအၾကားက အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႕ဆိုတဲ့ တာ၀န္နဲ႕ ရ၀မ္ဒါႏိုင္ငံတြင္းမွာ ေရာက္ရွိေနခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။

ျပင္သစ္၊ အီတလီနဲ႕ ဘယ္လ္ဂ်ီယံတပ္ေတြကလဲ ပဋိပကၡမွာ ပိတ္မိေနတဲ့ ဥေရာပတိုက္သားေတြကို ကယ္ တင္ ဖို႕ ႏိုင္ငံတြင္းကို ၀င္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ အရပ္သားျပည္သူေတြကို ကာကြယ္ဖို႕ ရည္မွန္းခ်က္ တာ၀န္ မရွိတဲ့ အတြက္ ဒီတပ္ေတြအေနနဲ႕ ရ၀မ္ဒါျပည္သူေတြကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း မျပဳႏိုင္ခဲ့ၾက ပါဘူး။ လူရွစ္သိန္းေက်ာ္ေသျပီးေနာက္ပိုင္းမွသာ ျပင္သစ္တပ္ေတြက ရ၀မ္ဒါအေနာက္ပိုင္းမွာ 

Humanitarian Protection Zone သတ္မွတ္ဖို႕ စစ္အင္အားသံုး ၾကိဳးပမ္းမွဳေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါက intervention pessimism ေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ failure တခု ျဖစ္ပါတယ္။

intervention optimism ေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ failure ေတြလဲ ရွိပါေသးတယ္။ ၁၉၉၃ ခုမွာ ဆိုမာလီး ယားပဋိပကၡကို ၀င္ေရာက္ထိန္းသိမ္းဖို႕ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ UNOSOM II မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာေရးအယူအဆ ပ႗ိပကၡေတြ၊ လူမ်ိဳးစုပ႗ိပကၡေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနျပီး၊ လက္နက္ကိုင္အင္အားစု အမ်ားအျပားရွိေနတဲ့ ဆိုမား လီးယားႏိုင္ငံမွာ နယ္ေျမေဒသ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားေတြဟာ စစ္ဘုရင္ေတြ (warlords) လက္ထဲမွာ က်ေရာက္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္၊ ျပည္တြင္းစစ္နဲ႕ famine ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ဆိုမာလီးယား ျပည္သူလူထုဟာ ၾကီးစြာေသာ ဒုကၡေတြ၊ လူမွဳဆင္းရဲေတြကို ခံစားေနၾကရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ဘု ရင္ေတြက humanitarian aid ကို ကန္႕သတ္မွဳေတြ၊ တားဆီးမွဳေတြ ျပဳလုပ္တာေၾကာင့္ ယူအင္က ပါကစၥ တန္ တပ္သား ငါးရာ အင္အားရွိတဲ့ Unite Nations Operations in Somalia (UNOSOM I) ကို peacekeeping တာ၀န္နဲ႕ ေစလႊတ္ခဲ့ပါတယ္။

သို႕ေပမယ့္ အေျခအေနကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ျခင္း မရွိတဲ့အတြက္ အေမရိကန္ဦးေဆာင္တဲ့ United Task Force (UNITAF) က အင္အားသံုးေသာင္း ခုနစ္ေထာင္ေက်ာ္နဲ႕ ၀င္ေရာက္ျပီး demilitarized zones around aid operations ဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္တာ၀န္ေတြကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့ရပါတယ္။ ၁၉၉၃ ေရာက္ေတာ့ လံုျခံဳေရးေကာင္စီ resolution အရ UNITAF က ရည္မွန္းခ်က္တာ၀န္ေတြကို (UNOSOM II) ကို လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့ရပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ UNOSOM II ကေတာ့ ပိုမိုၾကီးေလးတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္တာ၀န္နဲ႕ ဆိုမားလီးယားေျမေပၚကို ၀င္ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကြဲျပားျခားနားေနေသာ ဆိုမာလီ လက္နက္ကိုင္ အင္အားစုမ်ားကို အင္အားသံုး လက္နက္ခ်ခိုင္း၍ ဆိုမာလီးယား ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ တည္ေဆာက္ေရးတြင္ ကူညီအားျဖည့္ရန္ ျဖစ္ပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ ဆိုမားလီးယားစစ္ေျမေပၚက ယူအင္တပ္ေတြနဲ႕ အေျခအေနက လအနည္းငယ္ အတြင္းမွာတင္ အင္အားျပဳန္းတီးမွဳေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွာ ရည္မွန္းခ်က္တာ၀န္ မျပည့္မွီပဲ ဆုတ္ခြာခဲ့ရပါတယ္။ ကနဦး UNITAF က ျဖည့္ဆည္းထားတဲ့ demilitarized zones သတ္မွတ္ထားမွဳေတြကိုပါ ပ်က္ယြင္းေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါက intervention optimism ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ failure တခုပါ။

ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရနဲ႕ ျပည္သူလူထုအၾကားမွာပဲ ပဋိပကၡေတြ ရွိေနခဲ့ရင္ intervention လုပ္တာနဲ႕ ထိေရာက္ေပမယ့္၊ နယ္ေျမေဒသ၊ လူမ်ိဳးစုအေပၚမွာ အေျခခံတဲ့ လက္နက္ကိုင္အင္အားစုေတြ ရွိေနရင္ေတာ့ international intervention လုပ္ရံုနဲ႕ မထိေရာက္ႏိုင္ပါဘူး။ လူမ်ိဳးစုေတြအၾကားမွာ Reconciliation process ကို ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ အခန္႕မသင့္ရင္ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပဳလုပ္ႏိုင္မွသာ ေရရွည္ခံျငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကို ဆိုမားလီးယားႏိုင္ငံက သက္ေသထူ ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ လူမ်ိဳးစုပ႗ိပကၡမ်ားရွိမွဳ၊ လက္နက္ကိုင္အင္အားစု အမ်ားအျပားရွိမွဳ စတဲ့ သြင္ျပင္ လကၡ ဏာေတြရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတြနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ယူအင္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြမွာ shadow of Somalia က ရိုက္ခတ္မွဳ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ Humanitarian crisis ေတြ ျဖစ္ေပၚေနခ်ိန္ေတြမွာေတာင္ စစ္ေရးအင္အား အသံုးျပဳမွဳ မပါ၀င္တဲ့ အျခားနည္းလမ္းေတြကိုပဲ အသံုးျပဳေလ့ရွိပါတယ္။

လံုျခံဳေရးေကာင္စီရဲ႕ Resolution ဆိုတာ ဒီလို ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္မွဳဆိုင္ရာ အေကာင္းျမင္၀ါဒ၊ အဆိုးျမင္ ၀ါဒ အားျပိဳင္မွဳေတြ၊ shadow of Somalia အက်ိဳးဆက္ေတြ၊ အင္အားၾကီးႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ဗြီအိုအာဏာ အသံုးျပဳျပီး ပါ၀ါဂိမ္းကစားမွဳေတြ၊ အင္အားၾကီးႏိုင္ငံေတြရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားနဲ႕ သက္ဆိုင္တဲ့ ပထ၀ီႏိုင္ငံေရး အေျခအေန၊ အေၾကာင္းတရားေတြနဲ႕ ဆက္စပ္ေနတာေၾကာင့္ အားနည္းမွဳေတြ အမ်ားအျပား ရွိလာပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဒီလိုအားနည္းခ်က္ေတြကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ဖို႕ The Right to Protect (R2P) ဆိုတဲ့ သေဘာတရား က ထပ္မံေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

R2P ကို ေပၚထြက္လာေစခဲ့တဲ့ အဓိက တြန္းအားကေတာ့ ကိုဆိုဗို အေရးေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိဆိုဗို အေရးမွာ လံုျခံဳေရးေကာင္စီရဲ႕ အျမဲတမ္းအဖြဲ႕၀င္ႏိုင္ငံေတြက ဗြီတိုအာဏာကစားပြဲ ျပဳလုပ္ၾက တဲ့အ တြက္ ယူအင္က ခြင့္ျပဳထားျခင္း မရွိတဲ့ unilateral intervention ေတြကို regional organizations ေတြနဲ႕ တႏိုင္ငံခ်င္းစီက ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြကို ကာကြယ္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ ေပၚထြက္ လာခဲ့တဲ့ International Commission on Intervention and State Sovereignty (ICISS) က The Responsibility to Protect (R2P) ဆိုတဲ့ စာတမ္းကို ထုတ္ျပန္ျပီး၊ လူသားခ်င္းစာနာမွဳအရ ၀င္ေရာက္စြက္ ဖက္မွဳေတြျပဳလုပ္ရန္ လိုအပ္တဲ့ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အခ်ိန္ကာလတခုမွာ လံုျခံဳေရးေကာင္စီအေနနဲ႕ လုပ္သင့္ တဲ့ အေရးယူေဆာင္ရြက္မွဳကို ျပဳလုပ္ဖုိ႕ ေႏွာင့္ေႏွးခဲ့ရင္ General Assembly in Emergency Special Sessions မွာ စဥ္းစားဖို႕နဲ႕ ေဒသဆိုင္ရာ အဖြဲ႕အစည္းေတြက သင့္ေလ်ာ္တဲ့ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြ ကနဦးေဆာင္ရြက္ျပီးမွ ယူအင္လံုျခံဳေရးေကာင္စီရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ရယူဖို႕ ဆိုတဲ့ alternative actions ေတြကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားခဲ့ပါတယ္။

R2P ရဲ႕ သေဘာတရားက The Use of Force နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အေျခခံ စည္းမ်ဥ္းေတြကို သတ္မွတ္ေပး ထားပါတယ္။ Just cause အေနနဲ႕ လူအမ်ားအျပား ေသေၾကပ်က္စီးမွဳႏွင့္ လူမ်ိဳးတုန္း သတ္ျဖတ္မွဳေတြကို ထည့္သြင္းထားပါတယ္။ Humanitarian intervention ရဲ႕ precautionary principles အေနနဲ႕လဲ မွန္ကန္ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ ေနာက္ဆံုးနည္းလမ္း၊ အခ်ိဳးအစားညီမွ်ေသာ နည္းလမ္းနဲ႕ သင့္တင့္ေလ်ာက္ ပတ္ေသာ အလားအလာတို႕ကို ထည့္သြင္းထားျပီး၊ operational principles အေနနဲ႕ ရွင္းလင္းျပတ္ သားေသာ ရည္မွန္းခ်က္တာ၀န္၊ rules of engagement နဲ႕ common military approach တို႕ကို ထည့္ သြင္းေဖာ္ျပထားပါတယ္။

နိဂံုး

နိဂံုးခ်ဳပ္ေဖာ္ျပရရင္ ပဋိပကၡေတြကို ျငိမ္းခ်မ္းေသာ နည္းလမ္းမ်ား (peaceful means) နဲ႕ပဲ ေျဖရွင္းမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆေတြကို ကမၻာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတခုလံုးက လက္ခံျခင္း မရွိသမွ် ကာလပတ္လံုး စစ္ေရးအင္အားအသံုးျပဳမွဳ (The Use of Force) ဆိုတာကေတာ့ ရွိေနဦးမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ပြဲတိုင္းဟာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို မတည္ေဆာက္ႏိုင္ေပမယ့္ ေရရွည္ခံျငိမ္းခ်မ္းေရး (sustainable peace) ကို တည္ေဆာက္ ရတဲ့ စစ္ပြဲေတြကလဲ မလြဲသာ မေရွာင္သာ ကမၻာေပၚမွာ ရွိေနဦးမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ စစ္အင္အား အျပိဳင္ အဆိုင္တိုးခ်ဲ႕မွဳေတြ ရွိေနသမွ် ကာလပတ္လံုး တြက္ခ်က္တဲ့ strategic calculus ေတြ မွားယြင္းျပီး၊ pre-emptive self-defence မဟာဗ်ဴဟာနဲ႕ စစ္ေရးအင္အား အသံုးျပဳမွဳေတြကလဲ ျဖစ္လာႏိုင္ေခ် ရွိေနဦးမွာပါ။

 ျပည္သူလူထုရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးျခင္း မျပဳတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရေတြ ရွိေနသမွ် ကာလတေလွ်ာက္လံုးမွာလဲ စစ္ေရးအင္အား အသံုးျပဳမွဳ အလားအလာေတြ ရွိေနဦးမွာပါပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီစစ္ေရးအင္အား အသံုးျပဳမွဳ (The Use of Force) ဟာ Just War Doctrine နဲ႕ Humanitarian Intervention သေဘာတရားေတြနဲ႕ ကိုက္ညီေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ကမၻာ့လူ႕အဖြဲ႕ အစည္းအတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူးျပဳေစမွာ ျဖစ္ျပီး၊ ဒီသေဘာတရားေတြကို ေက်ာ္လြန္သြားတဲ့ အေျခအေန ကာလ တခုမွာေတာ့ တတိယကမၻာစစ္ကို ဦးတည္ သြားေစမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေရးသားတင္ျပအပ္ပါတယ္။

ခင္မမမ်ိဳး (၂၁၊ ၃၊ ၂၀၁၁)

(စာေရးသူသည္ ယူေကႏိုင္ငံမွ စစ္မဟာဗ်ဴဟာေလ့လာေရးဆိုင္ရာ မဟာသိပၸံဘြဲ႕ ရရွိထားျပီး၊ စစ္ေရးႏွင့္ အၾကမ္းဖက္မွဳ တိုက္ဖ်က္ႏွိမ္နင္းေရးဆိုင္ရာ သုေတသီ တဦး ျဖစ္ပါသည္)

ရည္ညႊန္းကိုးကား။

Dower, N(2009)”The Ethics of War and Peace”, Polity Press, Cambridge, UK

Coppieters, B & Fotion, N(2002)”Moral Constraints On War: Principles and Cases”, Lexington Books, Maryland, US.

Elshtain, J.B.(2003)”Just War Against Terror”, Basic Books, New York, US.

Evans, M. (2005)”Just War Theory: A Reappraisal”, Edinburgh University Press, Edinburgh, UK.

Guthrie, C & Quinlan, M(2007)”Just War”, Bloomsbury Publishing, London, UK.

ICISS. The Responsibility to Protect. Supplementary Volume to the Report of the ICISS. Ottawa: International Devlopment Research Centre, 2001.

Johnson, J.T(1981)”Just War Tradition and the Restraint of War”, Princeton University Press, Princeton, US.

Tanca, Antonio. Foreign Armed Intervention in Internal Conflict. Dordrecht: Martinus Nijhoff Publishers, 1993

United Nations. “United Nations Charter.” United Nations. 25 November 2008 <www.un.org>.

Weiss, Thomas G. Humanitarian Intervention. Cambridge: Polity Press, 2007.