Opinion
By Kevin Rudd
Sept. 21, 2017
Sébastien Thibault
The news coverage of Myanmar over the past several months has led many people to conclude that Daw Aung San Suu Kyi, the de facto leader of the country, has abandoned her responsibility to protect human rights. Hundreds of thousands of people from the Rohingya ethnic minority are being expelled by the military from lands in western Myanmar, where they have lived for centuries. By any standard, we are witnessing the most fundamental violations of human rights.
Beneath these atrocities lie the complex internal politics of Myanmar. We need to remember what happened when, to international acclaim, Ms. Aung San Suu Kyi emerged as the democratic leader of Myanmar in November 2015, after nearly 50 years of military dictatorship.
The military denied her the title of president through a constitutional provision. And most important, following the transition from military rule to a form of democracy-lite, the military retained vast powers beyond its 25 percent stake in Parliament. It kept absolute authority over the country’s defenses, internal security and border control — and over the entire Civil Service. That distribution of power has meant that Ms. Aung San Suu Kyi is legally prevented from directing the military or broader security forces to do anything against the wishes of the country’s supreme military commanders.
This is the context for Ms. Aung San Suu Kyi’s speech this week on the crisis in Rakhine State. Many people criticized her for not thundering against the military brutality in Rakhine, the home of most Rohingya. But the speech did strike a delicate balance between outright criticism of the military and the political constraints she faces.
She said that those guilty of human rights abuses will be dealt with under the full force of the law. Given that the military continues to hold power through the barrel of a gun, that position took courage.
The military is not a monolith, and many hard-line generals would like to regain full control of the government. Ms. Aung San Suu Kyi’s challenge has been to avoid providing the military with sufficient cause to justify a coup against her democratically elected government while also working toward long-term solutions for the Rohingya. The danger is that she falls between two stools — depicted by the military as too weak on “national security” while being seen in the eyes of the international community as too weak in her defense of an ethnic minority.
In her efforts to stabilize the situation in Rakhine, Ms. Aung San Suu Kyi appointed Kofi Annan, the former United Nations secretary general, to head a commission to make recommendations. The commission’s final report, released in late August and fully embraced by Ms. Aung San Suu Kyi, recommends, among other things, the closing of camps for internally displaced people, freedom of movement, minority participation in civic affairs and the creation of a mechanism to carry out the commission’s recommendations.
But within days of the report’s release, a newly insurgent terrorist organization, the Arakan Rohingya Salvation Army, attacked several border posts. The attacks were then used to justify the violent response from the military that led to the current appalling humanitarian crisis.
It is estimated that 200,000 to 400,000 people are being pushed toward Bangladesh. Some are making it across. Others are not. There are reports of rape, murder and entire villages being burned to the ground.
This is also affecting the people who live alongside the Rohingya Rakhine State. And the plight of all ethnic minority groups has been compounded by the deadly incursions of the Arakan Rohingya Salvation Army.
The military’s campaign is part of a strategy to harness the Buddhist majority’s deeply held sentiments against the Muslim Rohingya. But expelling the Rohingya also helps the military impugn Ms. Aung San Suu Kyi in the eyes of Myanmar’s people. In pressuring her to voice some support for the plight of the Rohingya, the military is attempting to show that she is not prepared to stand up for the Buddhists against the Rohingya or other ethnic minorities deemed by popular sentiment to not be part of the Burmese nation.
The military also hopes to undermine Ms. Aung San Suu Kyi in the eyes of the international community, where she is seen as too weak in her defense of the Rohingya. The military has been succeeding in this, even though she has been largely powerless to act, given the legal, constitutional and realpolitik constraints she is facing.
The international community, therefore, faces a dual crisis of its own: First, an enormous humanitarian emergency in Rakhine State. Second, a military strategy manufactured to undermine Ms. Aung San Suu Kyi’s standing at home and abroad, and to pave the way for a return to a form of military rule.
When the United Nations sits down to decide what to do, both these factors must be considered.
The Rohingya must be protected as a matter of the highest priority. But so, too, must we stand up for the fledgling democracy in Myanmar. That requires not only demanding that the military end its brutal campaign against the Rohingya, but also not retreating from supporting Ms. Aung San Suu Kyi. And the body formed to carry out the Annan commission recommendations needs more international support.
Ms. Aung San Suu Kyi is no saint; no political leader is. Yet unless the international community focuses on the full dimensions of this crisis, not only will the humanitarian disaster for the Rohingya be prolonged, we will also see the end of democratic rule in Myanmar.
Kevin Rudd, a former prime minister of Australia, is the president of the Asia Society Policy Institute. Follow The New York Times Opinion section on Facebook and Twitter (@NYTopinion), and sign up for the Opinion Today newsletter.
The military denied her the title of president through a constitutional provision. And most important, following the transition from military rule to a form of democracy-lite, the military retained vast powers beyond its 25 percent stake in Parliament. It kept absolute authority over the country’s defenses, internal security and border control — and over the entire Civil Service. That distribution of power has meant that Ms. Aung San Suu Kyi is legally prevented from directing the military or broader security forces to do anything against the wishes of the country’s supreme military commanders.
This is the context for Ms. Aung San Suu Kyi’s speech this week on the crisis in Rakhine State. Many people criticized her for not thundering against the military brutality in Rakhine, the home of most Rohingya. But the speech did strike a delicate balance between outright criticism of the military and the political constraints she faces.
She said that those guilty of human rights abuses will be dealt with under the full force of the law. Given that the military continues to hold power through the barrel of a gun, that position took courage.
The military is not a monolith, and many hard-line generals would like to regain full control of the government. Ms. Aung San Suu Kyi’s challenge has been to avoid providing the military with sufficient cause to justify a coup against her democratically elected government while also working toward long-term solutions for the Rohingya. The danger is that she falls between two stools — depicted by the military as too weak on “national security” while being seen in the eyes of the international community as too weak in her defense of an ethnic minority.
In her efforts to stabilize the situation in Rakhine, Ms. Aung San Suu Kyi appointed Kofi Annan, the former United Nations secretary general, to head a commission to make recommendations. The commission’s final report, released in late August and fully embraced by Ms. Aung San Suu Kyi, recommends, among other things, the closing of camps for internally displaced people, freedom of movement, minority participation in civic affairs and the creation of a mechanism to carry out the commission’s recommendations.
But within days of the report’s release, a newly insurgent terrorist organization, the Arakan Rohingya Salvation Army, attacked several border posts. The attacks were then used to justify the violent response from the military that led to the current appalling humanitarian crisis.
It is estimated that 200,000 to 400,000 people are being pushed toward Bangladesh. Some are making it across. Others are not. There are reports of rape, murder and entire villages being burned to the ground.
This is also affecting the people who live alongside the Rohingya Rakhine State. And the plight of all ethnic minority groups has been compounded by the deadly incursions of the Arakan Rohingya Salvation Army.
The military’s campaign is part of a strategy to harness the Buddhist majority’s deeply held sentiments against the Muslim Rohingya. But expelling the Rohingya also helps the military impugn Ms. Aung San Suu Kyi in the eyes of Myanmar’s people. In pressuring her to voice some support for the plight of the Rohingya, the military is attempting to show that she is not prepared to stand up for the Buddhists against the Rohingya or other ethnic minorities deemed by popular sentiment to not be part of the Burmese nation.
The military also hopes to undermine Ms. Aung San Suu Kyi in the eyes of the international community, where she is seen as too weak in her defense of the Rohingya. The military has been succeeding in this, even though she has been largely powerless to act, given the legal, constitutional and realpolitik constraints she is facing.
The international community, therefore, faces a dual crisis of its own: First, an enormous humanitarian emergency in Rakhine State. Second, a military strategy manufactured to undermine Ms. Aung San Suu Kyi’s standing at home and abroad, and to pave the way for a return to a form of military rule.
When the United Nations sits down to decide what to do, both these factors must be considered.
The Rohingya must be protected as a matter of the highest priority. But so, too, must we stand up for the fledgling democracy in Myanmar. That requires not only demanding that the military end its brutal campaign against the Rohingya, but also not retreating from supporting Ms. Aung San Suu Kyi. And the body formed to carry out the Annan commission recommendations needs more international support.
Ms. Aung San Suu Kyi is no saint; no political leader is. Yet unless the international community focuses on the full dimensions of this crisis, not only will the humanitarian disaster for the Rohingya be prolonged, we will also see the end of democratic rule in Myanmar.
Kevin Rudd, a former prime minister of Australia, is the president of the Asia Society Policy Institute. Follow The New York Times Opinion section on Facebook and Twitter (@NYTopinion), and sign up for the Opinion Today newsletter.
-------------------------------------
ရခိုင္ျပည္အေရးအက်ပ္ဆိုက္ေနသည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ျခင္း ( ဘာသာၿပန္ )
( ၾသစေတးလ်ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းျဖစ္သူ ေကဗင္ရဒ္ ႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ အား ၂၀၁၁ ခုႏွစ္က ေဒၚေအာင္ဆန္းၾကည္၏ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းအိမ္တြင္ ေတြ.ရစဥ္။ ဓာတ္ပုံ- ၾသစေတးလ်နိုင္ငံျခားႏွင့္ ကုန္သြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာန )
(The New York Times တြင္ ၾသစေတးလ်ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းေရးသားေသာ Myanmar’s Rohingya Crisis Meets Reality ေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဤေဆာင္းပါးပါ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားသည္ Myanmar Now သတင္းဌာန၏ အာေဘာ္ႏွင့္သေဘာထားမဟုတ္ပါ။ နိုင္ငံတကာတြင္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ ရာ ထိပ္တန္းသုံးသပ္ခ်က္ေဆာင္းပါးတခ်ိဳ႕ကို ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္ ဖတ္ရႈနိုင္ရန္ ေဖာ္ျပေပးေနျခင္း သာျဖစ္ သည္။)
လြန္ခဲ့သည့္လမ်ားအတြင္း ျမန္မာနိုင္ငံအေၾကာင္း သတင္းေဖာ္ျပမႈမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သည္ လူ႔အခြင့္အေရးကိုကာကြယ္ရန္တည္းဟူေသာ သူ၏တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရန္ ပ်က္ကြက္ခဲ့သည္ ဟု လူအမ်ားအျပားက ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့ၾကသည္။
ျမန္မာျပည္အေနာက္ပိုင္းတြင္ ရာစုႏွစ္မ်ားစြာ ေနထိုင္လာခဲ့ေသာ ရိုဟင္ဂ်ာလူနည္းစုမ်ားအနက္မွ သိန္းႏွင့္ခ်ီ ေသာ လူေပါင္းမ်ားစြာကို စစ္တပ္က ေမာင္းထုတ္ေနသည္။
မည္သည့္ေပတံစံႏႈန္းျဖင့္တိုင္းတိုင္း ကၽြႏုပ္တို႔အားလုံး ျမင္ေတြ႕ေနရသည္မွာ လူသားတို႔၏ အေျခခံအက်ဆုံး ေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကို အဆိုးရြားဆုံး ခ်ိဳးေဖာက္ေနျခင္းဟု ဆိုရမည္ပင္ ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္စြာျပဳမႈျခင္းတို႔၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ရႈပ္ေထြးလွေသာ ျမန္မာ့နိုင္ငံေရးအေျခအေန မ်ား လည္း ရွိေနသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ခန႔္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ၿပီးေနာက္ ၂ဝ၁၅ နိုဝင္ဘာလတြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ နိုင္ငံ၏ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေပၚထြန္းလာခဲ့သည္။ နိုင္ငံတကာက အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း ေကာင္းခ်ီးေပးခဲ့သည့္ ထိုအခ်ိန္ကာလကို ကၽြန္ုပ္တို႔ အမွတ္သတိရေနရန္ လိုအပ္ပါ သည္။
ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒပါသတ္မွတ္ခ်က္တစ္ခုကို အသုံးျပဳၿပီး စစ္တပ္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို သမၼတ ၿဖစ္ ခြင့္မေပးခဲ့ပါ။ အထူးျခားဆုံးမွာ အသြင္သာရွိၿပီး အႏွစ္သာရအားျဖင့္ လိုအပ္ေနေသးသည့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ တစ္ရပ္ကို အသြင္ေျပာင္းၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာပင္ စစ္တပ္သည္ အလြန္က်ယ္ျပန႔္သည့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာမ်ားကို ဆက္လက္ ထိန္းခ်ဳပ္ေနသည့့္ အခ်က္ျဖစ္သည္။
ေရြးေကာက္ခံမဟုတ္ဘဲ လႊတ္ေတာ္တြင္ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္း ေနရာဝင္ယူထားသည္မက၊ ျပည္ထဲေရး၊ ကာကြယ္ ေရး၊ နယ္စပ္လုံျခဳံေရး ဌာနႀကီးမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး၊ နိုင္ငံ့ဝန္ထမ္း ေလာကႀကီး တစ္ခုလုံးကိုလည္း လႊမ္း မိုး ထားသည့္ႏွယ္ရွိပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ အာဏာခြဲေဝထားရမႈေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ စစ္တပ္ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ မ်ား၏ အလိုဆႏၵမ်ားကို ဆန႔္က်င္ကာ စစ္တပ္ႏွင့္ နယ္စပ္လုံျခဳံေရးတပ္ဖြဲ႕မ်ားကို စီမံ ကြပ္ကဲမႈမ်ားလုပ္နိုင္မည့္ အခြင့္အေရးကို ဥပေဒေၾကာင္းအရ ပိတ္ပင္တားျမစ္ခံထားရပါသည္။
ယခုဆိုခဲ့ေသာအခ်က္အလက္မ်ားသည္ ရခိုင္ျပည္အေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ လြန္ခဲ့သည့္ တနလၤာေန႔က ေဒၚေ အာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာၾကားေသာမိန႔္ခြန္း၏ ေနာက္ကြယ္ အေျခအေနမ်ား ျဖစ္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သည္ ရခိုင္ျပည္နယ္အတြင္း စစ္တပ္၏ ရက္စက္မႈမ်ားကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဝဖန္ျခင္းမရွိဟုဆိုကာ လူအမ်ား က သူ႔ကို အျပစ္တင္ေနၾကသည္။
သို႔ရာတြင္ သူ႔မိန႔္ခြန္းသည္ သူျပည္တြင္းတြင္ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ နိုင္ငံေရးအက်ပ္အတည္းမ်ားႏွင့္ စစ္တပ္ကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေဝဖန္ရမည္ဆိုသည့္ အေျခအေန ႏွစ္ခုၾကားတြင္ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ထိန္းညႇိၿပီး ေျပာ ဆိုခဲ့ေသာ မိန႔္ခြန္းဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။
လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈ က်ဴးလြန္သူ မွန္သမၽွကို ဥပေဒေၾကာင္းအရ တိတိက်က် အေရးယူမည္ဟု သူက ဆိုသည္။ ေသနတ္ေျပာင္းဝကိုအသုံးျပဳ၍ အာဏာ ဆက္လက္ရယူထားေသာ စစ္တပ္၏အေျခအေနကို ေထာက္ ရႈပါက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာၾကားခဲ့ေသာအခ်က္မွာ သတၱိရွိသည့္ ေျပာဆိုခ်က္ဟု ဆိုနိုင္ သည္။
ျမန္မာစစ္တပ္သည္ တုံဏွိဘာေဝေနေသာ အစိုင္အခဲႀကီးမဟုတ္။ သေဘာထားျပင္းထန္သည့္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အမ်ားအျပားသည္ အစိုးရ၏အာဏာအရပ္ရပ္ကို ျပန္လည္ ရယူလိုသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ရိုဟင္ဂ်ာတို႔အတြက္ ေရရွည္ ေျပလည္ေစမည့္ အေျဖမ်ားကို ႀကိဳးစားရွာေဖြေနရၿပီး၊ တစ္ဖက္တြင္လည္း ဒီမို ကေရစီနည္းျဖင့္ တက္လာေသာ သူ႔အစိုးရကို ဆန႔္က်င္၊ အာဏာသိမ္းေစမည့္ အေျခအေနမ်ားကို ေရွာင္ရွား ေရးမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အခက္အခဲျဖစ္သည္။
အႏၲရာယ္မွာ ေတာင္မေရာက္၊ ေျမာက္မေရာက္ ဒုကၡျဖစ္နိုင္သည့္ အေျခအေနသို႔ သူေရာက္ရွိနိုင္ျခင္း ျဖစ္ သည္။ ျပည္တြင္းတြင္ စစ္တပ္က သူ႔အား “အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြား” ေပၚ ရပ္တည္ခ်က္ အလြန္ေပ်ာ့ လြန္း သည္ဟု ဇာတ္လမ္းသြင္း ပုံေဖာ္ခံရနိုင္ၿပီး၊ နိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝိုင္းတြင္မူ လူနည္းစုတစ္စုအေပၚ သူ၏ ကာ ကြယ္ေပးမႈမွာ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မရွိဟု ထင္ျမင္ခံရနိုင္သည္။
ရခိုင္ျပည္နယ္အေရးတည္ၿငိမ္မႈရွိေစရန္အလို႔ငွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ အႀကံေပး ေကာ္မရွင္ ဖြဲ႕ၿပီး ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ေဟာင္း ကိုဖီအာနန္ကို
ေကာ္မရွင္တြင္ ဦးေဆာင္ေစခဲ့သည္။
ၾသဂုတ္လေႏွာင္းပိုင္းတြင္ ထြက္ရွိလာေသာ ေကာ္မရွင္၏အစီရင္ခံစာကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ျပည့္ျပည့္ ဝဝ ႀကိဳဆိုခဲ့သည္။ ေကာ္မရွင္၏အႀကံျပဳခ်က္မ်ားတြင္ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ား ပိတ္သိမ္းရန္၊ လြတ္လပ္စြာ သြား လာခြင့္ျပဳရန္၊ နိုင္ငံ့အေရးတြင္ လူနည္းစုမ်ား ပါဝင္ခြင့္ျပဳရန္၊ ေကာ္မရွင္၏အႀကံျပဳခ်က္မ်ားကို အေကာင္ အ ထည္ေဖာ္မည့္ အဖြဲ႕တစ္ခု ဖြဲ႕စည္းရန္ စသည္တို႔ ပါဝင္သည္။
အစီရင္ခံစာထြက္ၿပီးရက္အနည္းငယ္အတြင္း အာရကန္ရိုဟင္ဂ်ာကယ္ဆယ္ေရးတပ္ (ARSA) က နပ္စပ္ကင္း စ ခန္းမ်ားစြာကို တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။ ျမန္မာစစ္တပ္က ထိုတိုက္ခိုက္ခံရမႈကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ယခု ကၽြန္ုပ္တို႔ျမင္ ေတြ႕ေနရသည့္ လူ႔ဒုကၡကပ္ေဘးႀကီးျဖစ္လာေစမည့္ ဆိုးရြားသည့္ တုံ႔ျပန္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။
လူေပါင္း ၂ သိန္းမွ ၄ သိန္းၾကား ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နိုင္ငံသို႔ ထြက္ေျပးခဲ့ရေၾကာင္း ခန႔္မွန္းခ်က္မ်ား ထြက္ေပၚေန သည္။ တခ်ိဳ႕က နယ္စပ္ျဖတ္ေနဆဲျဖစ္ၿပီး တခ်ိဳ႕မွာ ထြက္ခြာ၍မရနိုင္ဟု သိရသည္။ ရြာလုံးကၽြတ္ မီးရွို႔ခံရ မႈ မ်ား၊ သတ္ျဖတ္မႈ၊ မုဒိမ္းမႈမ်ားအေၾကာင္း သတင္းမ်ားလည္း ထြက္ေပၚေနသည္။ ျဖစ္ေပၚေနေသာအေျခအေနမွာ ရိုဟင္ဂ်ာတို႔ႏွင့္ အတူယွဥ္တြဲ ေနထိုင္သူတို႔ကိုလည္း ထိခိုက္ေစသည္။
လူအမ်ားအသက္ဆုံးရႈံးရသည့္ ARSA ၏ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားသည္ ထိုေဒသရွိ လူနည္းစု တိုင္းရင္းသားအားလုံး ၏ ကံၾကမၼာကို ပိုဆိုးသြားေစသည္။ တစ္ဖက္တြင္လည္း စစ္တပ္၏ ဗ်ဳဟာ တစ္ခုမွာ မြတ္စလင္ရိုဟင္ဂ်ာတို ႔အေပၚ နက္နက္ရွိုင္းရွိုင္း အျမစ္တြယ္နယ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ လူအမ်ားစု၏ မေက်နပ္မႈခံစားခ်က္ကို အသုံး ခ်ေရးျဖစ္သည္။
ရိုဟင္မ်ားကို ေမာင္းထုတ္ေသာေၾကာင့္ စစ္တပ္သည္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ထက္ ပိုမို စြမ္းေဆာင္နိုင္ သည္ ဟု ျပည္သူလူထုက ျမင္လာသည္။
ျမန္မာနိုင္ငံကမဟုတ္ဟု လူအမ်ားစုက ရႈျမင္ေနေသာ ရိုဟင္ဂ်ာတို႔ကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ျပတ္ျပတ္ သားသား မဆန႔္က်င္၊ တစ္ဖက္တြင္လည္း ဗုဒၶဘာသာ လူမ်ားစုအတြက္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္မႈမရွိေၾကာင္း စစ္တပ္က ပုံေဖာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္။
နိုင္ငံတကာမ်က္ႏွာစာတြင္လည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို စစ္တပ္က အက်ိဳးယုတ္ေစရန္ ေမၽွာ္လင့္လ်က္ရွိ သည္။ အေၾကာင္းမွာ ရိုဟင္ဂ်ာမ်ားအတြက္ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ အကာအကြယ္မေပးဟု ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ကို နိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝိုင္းတြင္ ရႈျမင္မႈမ်ား ရွိေနသည္။
ပကတိနိုင္ငံေရး အေျခအေန၊ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာႏွင့္ အျခားေသာ ဥပေဒေၾကာင္းမ်ားမွ အဘက္ ဘက္လႈပ္မရေအာင္ တုပ္ေႏွာင္ထားေသာ အခက္အခဲတို႔ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္မည္ ဆိုလၽွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္သည္ မည္သို႔မၽွ လုပ္မရကိုင္မရ အာဏာမဲ့ အေျခအေနသို႔ ဆိုက္ေရာက္ေနသည္။ ထိုသို႔အက်ပ္ အ တည္း ဆိုက္ေနျခင္းေၾကာင့္ လုပ္ရကိုင္ရ ခက္ခဲေနျခင္းကို နိုင္ငံတကာက ေဝဖန္ေနျခင္းသည္ စစ္တပ္အတြက္ ေအာင္ပြဲခံေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဤသို႔အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ နိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝိုင္းသည္လည္း အက်ပ္အတည္းႏွစ္ခုကို တစ္ၿပိဳင္နက္ တည္း ရင္ဆိုင္ေနရသည္။ ပထမအက်ပ္အတည္းမွာ ရခိုင္ျပည္နယ္ရွိ ႀကီးမားေသာ လူသားခ်င္းစာနာမႈဆိုင္ရာ အေရးေပၚ အေျခအေနျဖစ္သည္။ ဒုတိယအက်ပ္အတည္းမွာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆီသို႔ တစ္ေက်ာ့ျပန္သြားေစရန္၊ ျပည္တြင္းျပည္ပတြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အခက္အခဲျဖစ္ေပၚေစရန္ ဖန္တီးထားေသာ စစ္တပ္၏ မဟာဗ်ဳဟာျဖစ္သည္။
ရခိုင္ျပည္နယ္အေရးကို ကုလသမဂၢတြင္ အဆုံးအျဖတ္ျပဳၾကရာတြင္ အထက္ပါ အေၾကာင္းျခင္းရာ ႏွစ္ရပ္လုံး ကို မလြဲမေသြ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရပါမည္။ ထိပ္တန္းဦးစားေပးအေနျဖင့္ ရိုဟင္ဂ်ာမ်ားကို ကာကြယ္ရမည္ ၿဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ျမန္မာျပည္၏ ႏုႏုနယ္နယ္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကိုလည္း တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ေထာက္ခံအားေပးရမည္ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ျပဳလုပ္ေရးအတြက္ စစ္တပ္ကို ရိုဟင္ဂ်ာမ်ားအားတိုက္ခိုက္မႈရပ္တန႔္ေစရန္ ေတာင္းဆို႐ုံသာမကဘဲ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား ေထာက္ခံေနမႈမ်ားကို မပစ္ပယ္ရန္ ျဖစ္သည္။ ကိုဖီအာနန္ေကာ္မရွင္၏ အႀကံျပဳ ခ်က္မ်ား အေကာင္အထည္ေဖာ္သည့္ အဖြဲ႕ကို နိုင္ငံတကာက ပိုမို ကူညီရန္လည္း လိုအပ္သည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ သူေတာ္စင္ မဟုတ္ပါ။ ထို႔အတူ မည္သည့္ နိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မွလည္း သူ ေတာ္စင္ မျဖစ္ေသးပါ။ သို႔ရာတြင္ ျပႆနာ၏ ရႈေထာင့္ေပါင္းစုံအသြယ္သြယ္ကို နိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝိုင္းက ေသေသခ်ာခ်ာ မသုံးသပ္ မေလ့လာလၽွင္ ရိုဟင္ဂ်ာတို႔၏ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားမႈဆိုင္ရာ ကပ္ေဘး ႀကီးသည္လည္း မေျပလည္႐ုံမက၊ ျမန္မာျပည္၏ ဒီမိုကေရစီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္သည္လည္း နိ႒ိတံသြားမည္ကို ကၽြန္ုပ္တို႔ ေတြ႕ျမင္ရမည္ျဖစ္ေပသည္။
(The New York Times တြင္ ၾသစေတးလ်ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းေရးသားေသာ Myanmar’s Rohingya Crisis Meets Reality ေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဤေဆာင္းပါးပါ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားသည္ Myanmar Now သတင္းဌာန၏ အာေဘာ္ႏွင့္သေဘာထားမဟုတ္ပါ။ နိုင္ငံတကာတြင္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ ရာ ထိပ္တန္းသုံးသပ္ခ်က္ေဆာင္းပါးတခ်ိဳ႕ကို ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္ ဖတ္ရႈနိုင္ရန္ ေဖာ္ျပေပးေနျခင္း သာျဖစ္ သည္။)
လြန္ခဲ့သည့္လမ်ားအတြင္း ျမန္မာနိုင္ငံအေၾကာင္း သတင္းေဖာ္ျပမႈမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သည္ လူ႔အခြင့္အေရးကိုကာကြယ္ရန္တည္းဟူေသာ သူ၏တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ရန္ ပ်က္ကြက္ခဲ့သည္ ဟု လူအမ်ားအျပားက ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့ၾကသည္။
ျမန္မာျပည္အေနာက္ပိုင္းတြင္ ရာစုႏွစ္မ်ားစြာ ေနထိုင္လာခဲ့ေသာ ရိုဟင္ဂ်ာလူနည္းစုမ်ားအနက္မွ သိန္းႏွင့္ခ်ီ ေသာ လူေပါင္းမ်ားစြာကို စစ္တပ္က ေမာင္းထုတ္ေနသည္။
မည္သည့္ေပတံစံႏႈန္းျဖင့္တိုင္းတိုင္း ကၽြႏုပ္တို႔အားလုံး ျမင္ေတြ႕ေနရသည္မွာ လူသားတို႔၏ အေျခခံအက်ဆုံး ေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကို အဆိုးရြားဆုံး ခ်ိဳးေဖာက္ေနျခင္းဟု ဆိုရမည္ပင္ ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္စြာျပဳမႈျခင္းတို႔၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ရႈပ္ေထြးလွေသာ ျမန္မာ့နိုင္ငံေရးအေျခအေန မ်ား လည္း ရွိေနသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ ခန႔္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ၿပီးေနာက္ ၂ဝ၁၅ နိုဝင္ဘာလတြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ နိုင္ငံ၏ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေပၚထြန္းလာခဲ့သည္။ နိုင္ငံတကာက အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း ေကာင္းခ်ီးေပးခဲ့သည့္ ထိုအခ်ိန္ကာလကို ကၽြန္ုပ္တို႔ အမွတ္သတိရေနရန္ လိုအပ္ပါ သည္။
ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒပါသတ္မွတ္ခ်က္တစ္ခုကို အသုံးျပဳၿပီး စစ္တပ္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို သမၼတ ၿဖစ္ ခြင့္မေပးခဲ့ပါ။ အထူးျခားဆုံးမွာ အသြင္သာရွိၿပီး အႏွစ္သာရအားျဖင့္ လိုအပ္ေနေသးသည့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ တစ္ရပ္ကို အသြင္ေျပာင္းၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာပင္ စစ္တပ္သည္ အလြန္က်ယ္ျပန႔္သည့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာမ်ားကို ဆက္လက္ ထိန္းခ်ဳပ္ေနသည့့္ အခ်က္ျဖစ္သည္။
ေရြးေကာက္ခံမဟုတ္ဘဲ လႊတ္ေတာ္တြင္ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္း ေနရာဝင္ယူထားသည္မက၊ ျပည္ထဲေရး၊ ကာကြယ္ ေရး၊ နယ္စပ္လုံျခဳံေရး ဌာနႀကီးမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး၊ နိုင္ငံ့ဝန္ထမ္း ေလာကႀကီး တစ္ခုလုံးကိုလည္း လႊမ္း မိုး ထားသည့္ႏွယ္ရွိပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ အာဏာခြဲေဝထားရမႈေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ စစ္တပ္ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ မ်ား၏ အလိုဆႏၵမ်ားကို ဆန႔္က်င္ကာ စစ္တပ္ႏွင့္ နယ္စပ္လုံျခဳံေရးတပ္ဖြဲ႕မ်ားကို စီမံ ကြပ္ကဲမႈမ်ားလုပ္နိုင္မည့္ အခြင့္အေရးကို ဥပေဒေၾကာင္းအရ ပိတ္ပင္တားျမစ္ခံထားရပါသည္။
ယခုဆိုခဲ့ေသာအခ်က္အလက္မ်ားသည္ ရခိုင္ျပည္အေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ လြန္ခဲ့သည့္ တနလၤာေန႔က ေဒၚေ အာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာၾကားေသာမိန႔္ခြန္း၏ ေနာက္ကြယ္ အေျခအေနမ်ား ျဖစ္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သည္ ရခိုင္ျပည္နယ္အတြင္း စစ္တပ္၏ ရက္စက္မႈမ်ားကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဝဖန္ျခင္းမရွိဟုဆိုကာ လူအမ်ား က သူ႔ကို အျပစ္တင္ေနၾကသည္။
သို႔ရာတြင္ သူ႔မိန႔္ခြန္းသည္ သူျပည္တြင္းတြင္ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ နိုင္ငံေရးအက်ပ္အတည္းမ်ားႏွင့္ စစ္တပ္ကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေဝဖန္ရမည္ဆိုသည့္ အေျခအေန ႏွစ္ခုၾကားတြင္ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ထိန္းညႇိၿပီး ေျပာ ဆိုခဲ့ေသာ မိန႔္ခြန္းဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။
လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈ က်ဴးလြန္သူ မွန္သမၽွကို ဥပေဒေၾကာင္းအရ တိတိက်က် အေရးယူမည္ဟု သူက ဆိုသည္။ ေသနတ္ေျပာင္းဝကိုအသုံးျပဳ၍ အာဏာ ဆက္လက္ရယူထားေသာ စစ္တပ္၏အေျခအေနကို ေထာက္ ရႈပါက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာၾကားခဲ့ေသာအခ်က္မွာ သတၱိရွိသည့္ ေျပာဆိုခ်က္ဟု ဆိုနိုင္ သည္။
ျမန္မာစစ္တပ္သည္ တုံဏွိဘာေဝေနေသာ အစိုင္အခဲႀကီးမဟုတ္။ သေဘာထားျပင္းထန္သည့္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အမ်ားအျပားသည္ အစိုးရ၏အာဏာအရပ္ရပ္ကို ျပန္လည္ ရယူလိုသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ရိုဟင္ဂ်ာတို႔အတြက္ ေရရွည္ ေျပလည္ေစမည့္ အေျဖမ်ားကို ႀကိဳးစားရွာေဖြေနရၿပီး၊ တစ္ဖက္တြင္လည္း ဒီမို ကေရစီနည္းျဖင့္ တက္လာေသာ သူ႔အစိုးရကို ဆန႔္က်င္၊ အာဏာသိမ္းေစမည့္ အေျခအေနမ်ားကို ေရွာင္ရွား ေရးမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အခက္အခဲျဖစ္သည္။
အႏၲရာယ္မွာ ေတာင္မေရာက္၊ ေျမာက္မေရာက္ ဒုကၡျဖစ္နိုင္သည့္ အေျခအေနသို႔ သူေရာက္ရွိနိုင္ျခင္း ျဖစ္ သည္။ ျပည္တြင္းတြင္ စစ္တပ္က သူ႔အား “အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြား” ေပၚ ရပ္တည္ခ်က္ အလြန္ေပ်ာ့ လြန္း သည္ဟု ဇာတ္လမ္းသြင္း ပုံေဖာ္ခံရနိုင္ၿပီး၊ နိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝိုင္းတြင္မူ လူနည္းစုတစ္စုအေပၚ သူ၏ ကာ ကြယ္ေပးမႈမွာ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မရွိဟု ထင္ျမင္ခံရနိုင္သည္။
ရခိုင္ျပည္နယ္အေရးတည္ၿငိမ္မႈရွိေစရန္အလို႔ငွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ အႀကံေပး ေကာ္မရွင္ ဖြဲ႕ၿပီး ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ေဟာင္း ကိုဖီအာနန္ကို
ေကာ္မရွင္တြင္ ဦးေဆာင္ေစခဲ့သည္။
ၾသဂုတ္လေႏွာင္းပိုင္းတြင္ ထြက္ရွိလာေသာ ေကာ္မရွင္၏အစီရင္ခံစာကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ျပည့္ျပည့္ ဝဝ ႀကိဳဆိုခဲ့သည္။ ေကာ္မရွင္၏အႀကံျပဳခ်က္မ်ားတြင္ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ား ပိတ္သိမ္းရန္၊ လြတ္လပ္စြာ သြား လာခြင့္ျပဳရန္၊ နိုင္ငံ့အေရးတြင္ လူနည္းစုမ်ား ပါဝင္ခြင့္ျပဳရန္၊ ေကာ္မရွင္၏အႀကံျပဳခ်က္မ်ားကို အေကာင္ အ ထည္ေဖာ္မည့္ အဖြဲ႕တစ္ခု ဖြဲ႕စည္းရန္ စသည္တို႔ ပါဝင္သည္။
အစီရင္ခံစာထြက္ၿပီးရက္အနည္းငယ္အတြင္း အာရကန္ရိုဟင္ဂ်ာကယ္ဆယ္ေရးတပ္ (ARSA) က နပ္စပ္ကင္း စ ခန္းမ်ားစြာကို တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။ ျမန္မာစစ္တပ္က ထိုတိုက္ခိုက္ခံရမႈကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ယခု ကၽြန္ုပ္တို႔ျမင္ ေတြ႕ေနရသည့္ လူ႔ဒုကၡကပ္ေဘးႀကီးျဖစ္လာေစမည့္ ဆိုးရြားသည့္ တုံ႔ျပန္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။
လူေပါင္း ၂ သိန္းမွ ၄ သိန္းၾကား ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နိုင္ငံသို႔ ထြက္ေျပးခဲ့ရေၾကာင္း ခန႔္မွန္းခ်က္မ်ား ထြက္ေပၚေန သည္။ တခ်ိဳ႕က နယ္စပ္ျဖတ္ေနဆဲျဖစ္ၿပီး တခ်ိဳ႕မွာ ထြက္ခြာ၍မရနိုင္ဟု သိရသည္။ ရြာလုံးကၽြတ္ မီးရွို႔ခံရ မႈ မ်ား၊ သတ္ျဖတ္မႈ၊ မုဒိမ္းမႈမ်ားအေၾကာင္း သတင္းမ်ားလည္း ထြက္ေပၚေနသည္။ ျဖစ္ေပၚေနေသာအေျခအေနမွာ ရိုဟင္ဂ်ာတို႔ႏွင့္ အတူယွဥ္တြဲ ေနထိုင္သူတို႔ကိုလည္း ထိခိုက္ေစသည္။
လူအမ်ားအသက္ဆုံးရႈံးရသည့္ ARSA ၏ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားသည္ ထိုေဒသရွိ လူနည္းစု တိုင္းရင္းသားအားလုံး ၏ ကံၾကမၼာကို ပိုဆိုးသြားေစသည္။ တစ္ဖက္တြင္လည္း စစ္တပ္၏ ဗ်ဳဟာ တစ္ခုမွာ မြတ္စလင္ရိုဟင္ဂ်ာတို ႔အေပၚ နက္နက္ရွိုင္းရွိုင္း အျမစ္တြယ္နယ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ လူအမ်ားစု၏ မေက်နပ္မႈခံစားခ်က္ကို အသုံး ခ်ေရးျဖစ္သည္။
ရိုဟင္မ်ားကို ေမာင္းထုတ္ေသာေၾကာင့္ စစ္တပ္သည္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ထက္ ပိုမို စြမ္းေဆာင္နိုင္ သည္ ဟု ျပည္သူလူထုက ျမင္လာသည္။
ျမန္မာနိုင္ငံကမဟုတ္ဟု လူအမ်ားစုက ရႈျမင္ေနေသာ ရိုဟင္ဂ်ာတို႔ကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ျပတ္ျပတ္ သားသား မဆန႔္က်င္၊ တစ္ဖက္တြင္လည္း ဗုဒၶဘာသာ လူမ်ားစုအတြက္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္မႈမရွိေၾကာင္း စစ္တပ္က ပုံေဖာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္။
နိုင္ငံတကာမ်က္ႏွာစာတြင္လည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို စစ္တပ္က အက်ိဳးယုတ္ေစရန္ ေမၽွာ္လင့္လ်က္ရွိ သည္။ အေၾကာင္းမွာ ရိုဟင္ဂ်ာမ်ားအတြက္ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ အကာအကြယ္မေပးဟု ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ကို နိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝိုင္းတြင္ ရႈျမင္မႈမ်ား ရွိေနသည္။
ပကတိနိုင္ငံေရး အေျခအေန၊ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာႏွင့္ အျခားေသာ ဥပေဒေၾကာင္းမ်ားမွ အဘက္ ဘက္လႈပ္မရေအာင္ တုပ္ေႏွာင္ထားေသာ အခက္အခဲတို႔ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္မည္ ဆိုလၽွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္သည္ မည္သို႔မၽွ လုပ္မရကိုင္မရ အာဏာမဲ့ အေျခအေနသို႔ ဆိုက္ေရာက္ေနသည္။ ထိုသို႔အက်ပ္ အ တည္း ဆိုက္ေနျခင္းေၾကာင့္ လုပ္ရကိုင္ရ ခက္ခဲေနျခင္းကို နိုင္ငံတကာက ေဝဖန္ေနျခင္းသည္ စစ္တပ္အတြက္ ေအာင္ပြဲခံေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဤသို႔အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ နိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝိုင္းသည္လည္း အက်ပ္အတည္းႏွစ္ခုကို တစ္ၿပိဳင္နက္ တည္း ရင္ဆိုင္ေနရသည္။ ပထမအက်ပ္အတည္းမွာ ရခိုင္ျပည္နယ္ရွိ ႀကီးမားေသာ လူသားခ်င္းစာနာမႈဆိုင္ရာ အေရးေပၚ အေျခအေနျဖစ္သည္။ ဒုတိယအက်ပ္အတည္းမွာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆီသို႔ တစ္ေက်ာ့ျပန္သြားေစရန္၊ ျပည္တြင္းျပည္ပတြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အခက္အခဲျဖစ္ေပၚေစရန္ ဖန္တီးထားေသာ စစ္တပ္၏ မဟာဗ်ဳဟာျဖစ္သည္။
ရခိုင္ျပည္နယ္အေရးကို ကုလသမဂၢတြင္ အဆုံးအျဖတ္ျပဳၾကရာတြင္ အထက္ပါ အေၾကာင္းျခင္းရာ ႏွစ္ရပ္လုံး ကို မလြဲမေသြ ထည့္သြင္းစဥ္းစားရပါမည္။ ထိပ္တန္းဦးစားေပးအေနျဖင့္ ရိုဟင္ဂ်ာမ်ားကို ကာကြယ္ရမည္ ၿဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ျမန္မာျပည္၏ ႏုႏုနယ္နယ္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကိုလည္း တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ေထာက္ခံအားေပးရမည္ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ျပဳလုပ္ေရးအတြက္ စစ္တပ္ကို ရိုဟင္ဂ်ာမ်ားအားတိုက္ခိုက္မႈရပ္တန႔္ေစရန္ ေတာင္းဆို႐ုံသာမကဘဲ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား ေထာက္ခံေနမႈမ်ားကို မပစ္ပယ္ရန္ ျဖစ္သည္။ ကိုဖီအာနန္ေကာ္မရွင္၏ အႀကံျပဳ ခ်က္မ်ား အေကာင္အထည္ေဖာ္သည့္ အဖြဲ႕ကို နိုင္ငံတကာက ပိုမို ကူညီရန္လည္း လိုအပ္သည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ သူေတာ္စင္ မဟုတ္ပါ။ ထို႔အတူ မည္သည့္ နိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မွလည္း သူ ေတာ္စင္ မျဖစ္ေသးပါ။ သို႔ရာတြင္ ျပႆနာ၏ ရႈေထာင့္ေပါင္းစုံအသြယ္သြယ္ကို နိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝိုင္းက ေသေသခ်ာခ်ာ မသုံးသပ္ မေလ့လာလၽွင္ ရိုဟင္ဂ်ာတို႔၏ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားမႈဆိုင္ရာ ကပ္ေဘး ႀကီးသည္လည္း မေျပလည္႐ုံမက၊ ျမန္မာျပည္၏ ဒီမိုကေရစီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္သည္လည္း နိ႒ိတံသြားမည္ကို ကၽြန္ုပ္တို႔ ေတြ႕ျမင္ရမည္ျဖစ္ေပသည္။
Link : Here
No comments:
Post a Comment