ေအာင္ဒင္
(မိုးမခ) ဇြန္္ ၂၊ ၂၀၂၁
ေမၽွာ္လင့္ခ်က္မ်ား
အရပ္သားအစိုးရေရာ၊ အခုလက္ရွိအာဏာသိမ္းထားတဲ့ ဖက္ဆစ္တပ္ကေရာ "ရခိုင္ျပည္နယ္မွ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ နိုင္ငံသို႔ ထြက္ေျပးခိုလႈံေနၾကသူမ်ားအား ၎တို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵျဖင့္ လြတ္လပ္လုံျခဳံစြာ ျပန္လာခြင့္ျပဳမည္လို ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ေျပာဆိုခဲ့၊ ေျပာဆိုေနၾကေပမယ့္ ေျမျပင္ေပၚမွာေတာ့ ဒီ ဒုကၡသည္ေတြ လုံလုံျခဳံျခဳံ စိတ္ခ် လက္ခ် ျပန္လာနိုင္ေလာက္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးေတြ ဖန္တီး တည္ေဆာက္ေပးထားျခင္း မရွိပါ။ "ရိုဟင္ဂ်ာ" ဆို တဲ့ စကားလုံးကိုေတာင္ လက္ခံသုံးႏႈံးျခင္း မရွိပါ။ လုံျခဳံစိတ္ခ်ရတဲ့ အေျခအေနေတြ မရွိပဲနဲ႔၊ လုံျခဳံစိတ္ခ်ရမႈကို တာဝန္ခံျခင္းမရွိပဲနဲ႔၊ "ျပန္လာၾကပါ" ဆိုတာကို ဘယ္သူကမွ ယုံၾကည္လက္ခံၾကမွာ မဟုတ္ပါ။ သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ "ရိုဟင္ဂ်ာ" ေတြရဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးဆုံးရႈံးနာက်င္ရမႈေတြကို မၽွတစြာ ေျဖရွင္းမေပးပဲနဲ႔ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အ ၿမစ္ျပတ္ေခ်မႈန္းေရးလႈပ္ရွားမႈႀကီးဟာ အျပည့္အဝ အဓိပၸာယ္မရွိနိုင္ပါ။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္၊ တစ္ပါတီ အာ ဏာ ရွင္စနစ္၊ အရပ္သားအာဏာရွင္စနစ္အပါအဝင္ အာဏာရွင္စနစ္မွန္သမၽွကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး ျပည္သူအား လုံး တန္းတူညီမၽွ လြတ္လပ္မႈေတြ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြ ခံစားနိုင္ၾကမယ့္ နိုင္ငံေတာ္သစ္ကို တည္ေဆာက္ၾကရာမွာ သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ အဖိႏွိပ္ခံေတြ အတူတကြ ပါဝင္နိုင္ေအာင္ ေခၚေဆာင္ၾကရမွာပါ။
ဒါေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးအစိုးရရဲ့ ရိုဟင္ဂ်ာဆိုင္ရာ မူဝါဒဟာ ပိုၿပီး ျပည့္စုံၿပီး ရဲရင့္မၽွတ လက္ေတြ႕ က် ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ သာမန္ျပည္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အမ်ိဳးသားညီညြတ္ေရးအစိုးရရဲ့ ရိုဟင္ဂ်ာဆိုင္ရာ မူဝါဒ မွာ ေအာက္ပါအခ်က္မ်ား ပါဝင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမၽွာ္လင့္ပါတယ္။
(၁) ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ နိုင္ငံသားဥပေဒကို ဖ်က္သိမ္း၍ အသစ္ေရးဆြဲျခင္း (သို႔မဟုတ္) ျပင္ဆင္ေရးဆြဲျခင္း။
(၂) နိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ႏွင့္ နိုင္ငံသားအခြင့္အေရး ခံစားခြင့္မ်ားကို အာမခံျခင္း။
(၃) ရိုဟင္ဂ်ာလူမ်ိဳးစု (Ethnic Group) အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း။
(၄) တိုင္းရင္းသား (Indigenous/Native of the Country) ျဖစ္ျခင္း၊ မျဖစ္ျခင္းႏွင့္ပါတ္သက္၍ ေနာင္ကာလ တစ္ခုတြင္ ဆက္လက္ေဆြးနိုင္ရန္ တံခါးဖြင့္ထားျခင္း။
(၅) ရခိုင္တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အျပဳသေဘာေဆာင္ေသာ တုန႔္ျပန္မႈ။
(၁) ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ နိုင္ငံသားဥပေဒကို ဖ်က္သိမ္း၍ အသစ္ေရးဆြဲျခင္း (သို႔မဟုတ္) ျပင္ဆင္ေရးဆြဲျခင္း။
၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာနိုင္ငံသားဥပေဒဟာ ျမန္မာနိုင္ငံအတြင္းကို တရားမဝင္ စိမ့္ဝင္လာၾကတဲ့ နိုင္ငံျခားသားမ်ား ရဲ့ အႏၲရာယ္ကို ကာကြယ္ဖို႔၊ ျမန္မာနိုင္ငံဖြား တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားရဲ့ အက်ိဳးစီးပြါးနဲ႔ အခြင့္အေရးမ်ားကို ကာ ကြယ္ဖို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ စနစ္တက်ေရးဆြဲခဲ့တာလို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ နိုင္ငံတကာမွာလည္း ျမန္မာနိုင္ငံရဲ့ နိုင္ငံ သားဥပေဒဟာ အင္မတန္တင္းၾကပ္တယ္လို႔ နားလည္လက္ခံထားၾကပါတယ္။ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ နိုင္ငံသား ဥပေ ဒပါ ျပ႒န္းခ်က္မ်ားက နိုင္ငံသားတို႔ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးမ်ားနဲ႔ ဆန႔္က်င္ဘက္၊ နိုင္ငံတကာ က်င့္ထုံး မ်ားနဲ႔ ဆန႔္က်င္ဘက္ျဖစ္ေနပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဒီဥပေဒကို ေရးဆြဲခ်ိန္မွာ ျမန္မာနိုင္ငံဟာ မဆလတစ္ပါတီအုပ္စိုးမႈေအာက္မွာ ရွိေနၿပီး "မတူကြဲျပား မႈေတြ" ကို လုံးဝလက္မခံတဲ့ အခ်ိန္ကာလျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာရွင္ ဦးေနဝင္းက ျမန္မာနိုင္ငံကို ကမၻာႀကီးနဲ႔ အ ဆက္အသြယ္ျဖတ္၊ အျပင္ကလည္း မဝင္ရ၊ အထဲကလည္း ထြက္လို႔မရေအာင္ တံခါးေတြကို ပိတ္ထားၿပီး နိုင္ငံျခားသားမုန္းတီးေရး၊ ဘာသာျခားမုန္းတီးေရးအေတြးအေခၚေတြကို လႈံ႔ေဆာ္ၿပီး ျပည္သူမ်ားကို စည္း႐ုံး ေန တဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ဒီဥပေဒရဲ့ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ပဲ "ေျမမ်ိဳ၍ လူမ်ိဳးမေပ်ာက္၊ လူမ်ိဳမွ လူမ်ိဳးေပ်ာက္မည္" ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကို ကိုင္စြဲၿပီး လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရး႒ာနက ဧည့္နိုင္ငံသားေတြ၊ နိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူေတြ၊ ေသြးေႏွာ ေတြအေပၚမွာ တရားဝင္ အနိုင္က်င့္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၈၂ ခုႏွစ္ နိုင္ငံသားဥပေဒမွာ နိုင္ငံသား (Citizens)၊ ဧည့္နိုင္ငံသား (Associate Citizens) နဲ႔ နိုင္ငံသားျပဳ ခြင့္ရသူ (Naturalized Citizens) ဆိုၿပီး အဆင့္အတန္း သုံးမ်ိဳးခြဲျခားထားပါတယ္။ ဒီဥပေဒပါ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ား အရ ဧည့္နိုင္ငံသားနဲ႔ နိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူမ်ားဟာ နိုင္ငံသားမ်ားနဲ႔ အဆင့္အတန္းမတူညီၾကပါ။ ဧည့္နိုင္ငံ သား နဲ႔ နိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူမ်ားဟာ နိုင္ငံသားမ်ား ရရွိခံစားရတဲ့ ပညာေရး၊ စီးပြါးေရး၊ လူမႈေရးဆိုင္ရာ အခြင့္အေရး မ်ားကို တန္းတူညီမၽွ ခံစားခြင့္မရွိၾကပါ။
"နိုင္ငံသား" ျဖစ္မႈနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး ပုဒ္မ (၃) အရ "နိုင္ငံေတာ္တြင္ပါဝင္ေသာနယ္ေၿမ တစ္ခုခု၌ ျမန္မာသကၠ ရာဇ္ ၁၁၈၅ ခုႏွစ္၊ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၈၂၃ ခုႏွစ္ မတိုင္မီကာလမွစ၍ ပင္ရင္းနိုင္ငံအျဖစ္ အျမဲေနထိုင္ခဲ့ေသာ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ဗမာ၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း စသည့္တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား"၊ ပုဒ္မ (၅) အရ "တိုင္းရင္းသားတိုင္းနဲ႔ တိုင္းရင္းသားမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူမ်ား"၊ ပုဒ္မ (၆) အရ "ဤဥပေဒအာဏာတည္ သည့္ေန႔တြင္ နိုင္ငံသားျဖစ္ၿပီးသူမ်ား၊ ပုဒ္မ (၇) ပုဒ္မခြဲ (က) (ခ) (ဂ) မ်ားအရ " နိုင္ငံသားမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြး ဖြား သူမ်ား၊ နိုင္ငံသားႏွင့္ ဧည့္နိုင္ငံသားမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူမ်ား၊ နိုင္ငံသားႏွင့္ နိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူ မိဘ ႏွစ္ ပါးမွ ေမြးဖြားသူမ်ား၊" အားလုံးဟာ "နိုင္ငံသား" မ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။
"ဧည့္နိုင္ငံသား" နဲ႔ပါတ္သက္ၿပီး ပုဒ္မ (၂၃) မွာ "၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံသားျဖစ္မႈ အက္ဥပေဒ အရ နိုင္ငံသားျဖစ္ရန္ ေလၽွာက္ထားသူမ်ားသည္ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ အရည္အခ်င္းမ်ား ကိုက္ညီပါက ဧည့္ နိုင္ငံသားအျဖစ္ ဗဟိုအဖြဲ႕က သတ္မွတ္နိုင္သည္" ဟု ျပ႒န္းထားပါတယ္။
"နိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူ" နဲ႔ပါတ္သက္ၿပီး ပုဒ္မ (၄၂) အရ "၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံသားျဖစ္မႈအက္ ဥပေဒအရ ေလၽွာက္ထားရန္က်န္ရွိေနေသာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ေန႔မတိုင္မီကာလတြင္နိုင္ငံေတာ္ အတြင္း၌ ေရာက္ရွိေနထိုင္သူႏွင့္ ထိုသူတို႔မွ နိုင္ငံေတာ္အတြင္း ေမြးဖြားသည့္ သားသမီးမ်ား"၊ ပုဒ္မ (၄၃) အရ "ဤဥပေဒအာဏာတည္သည့္ေန႔မွစ၍ နိုင္ငံေတာ္အတြင္း၌ျဖစ္ေစ၊ နိုင္ငံေတာ္ျပင္ပ၌ျဖစ္ေစ ေမြးဖြားသည့္ (က) နိုင္ငံသားႏွင့္ နိုင္ငံျခားသားမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူမ်ား။ (ခ) ဧည့္နိုင္ငံသားႏွင့္ နိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူမိ ဘ ႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူမ်ား၊ (ဂ) ဧည့္နိုင္ငံသားႏွင့္ နိုင္ငံျခားသား မိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူမ်ား၊ (ဃ) နိုင္ငံသားျပဳခြင့္ ရသူ မိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူမ်ား၊ (င) နိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူႏွင့္ နိုင္ငံျခားသားမိဘႏွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူမ်ား" သည္ ဗဟိုအဖြဲ႕သို႔ "နိုင္ငံသားျပဳခြင့္" ရရန္ ေလၽွာက္ထားနိုင္သည္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။
ပုဒ္မ (၇) ပုဒ္မခြဲ (ဃ) (င) (စ) မ်ားအရ ဧည့္နိုင္ငံသားနဲ႔ နိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူမ်ားဟာ ၎တို႔ရဲ့ သက္တမ္း အ တြင္းမွာ "နိုင္ငံသား" ျဖစ္လာခြင့္မရွိ၊ ၎တို႔ရဲ့ ဒုတိယမ်ိဳးဆက္ျဖစ္တဲ့ သား၊သမီးမ်ားမွာလည္း "နိုင္ငံသား" ျဖစ္ ခြင့္မရွိပဲ၊ ၎တို႔ရဲ့ တတိယမ်ိဳးဆက္၊ ေျမးမ်ားက်မွသာ "နိုင္ငံသား" ျဖစ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဒီလို ကန႔္သတ္ထားတဲ့ အတြက္ နိုင္ငံတစ္ခုအေနနဲ႔ နိုင္ငံအတြင္းမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မွီတင္းေနထိုင္တဲ့ နိုင္ငံသားမဟုတ္သူမ်ားအေပၚ ရက္စက္လြန္းရာ ေရာက္ျပန္ပါတယ္။
နိုင္ငံသားဥပေဒပါ ျပ႒န္းခ်က္မ်ား၊ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ားအရ ဧည့္နိုင္ငံသားမ်ားနဲ႔ နိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူမ်ား ဟာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံသားျဖစ္မႈ အက္ဥပေဒအရ နိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ေလၽွာက္ ထားနိုင္သူ မ်ားနဲ႔ ၎တို႔က ေမြးဖြားတဲ့ သားသမီး မ်ိဳးဆက္မ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္းမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေ ေၿခ ခ်ေနထိုင္ခဲ့ၾကသူမ်ားနဲ႔ ၎တို႔ရဲ့ မ်ိဳးဆက္မ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားစစ္စစ္မ်ားနဲ႔ ခြဲျခားနိုင္ဖို႔ ဥပေဒ သေဘာအရ နိုင္ငံသားအဆင့္အတန္း သုံးမ်ိဳးခြဲျခားသတ္မွတ္တာကို နားလည္နိုင္ေပမည့္ ဧည့္နိုင္ငံသားမ်ားနဲ႔ နိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူမ်ားကို မ်ိဳးဆက္ႏွစ္ဆက္အထိ နိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ မေပးတာကေတာ့ တင္းမာလြန္းတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
တစ္ခါ ပုဒ္မ (၃၁) နဲ႔ ပုဒ္မ (၅၄) မ်ားမွာ ဧည့္နိုင္ငံသားမ်ားနဲ႔ နိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူမ်ားဟာ "အျခားနိုင္ငံ၏ နိုင္ငံ သားအျဖစ္ကိုပါ ခံယူခြင့္မရွိေစရ" လို႔ ျပ႒န္းထားပါတယ္။ ဒီပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ကိုယ့္နိုင္ငံအတြင္းမွာလည္း တင္း ၿပည့္ နိုင္ငံသားျဖစ္ဖို႔ အခြင့္အေရးမေပးပဲ အျခားနိုင္ငံတစ္ခုခုရဲ့ နိုင္ငံသားအျဖစ္လည္း ခံယူခြင့္မရွိေစရဆိုတာ မတရားလြန္းလွပါတယ္။ ေနထိုင္ရာ ျမန္မာနိုင္ငံမွာလည္း "နိုင္ငံသား" ျဖစ္ခြင့္မရွိ၊ အျခားနိုင္ငံတစ္ခုရဲ့ နိုင္ငံ သားအျဖစ္လည္း ခံယူခြင့္မရွိတဲ့ ဧည့္နိုင္ငံသားမ်ားနဲ႔ နိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူမ်ားဟာ နိုင္ငံတစ္ခုအတြင္းက နိုင္ငံ မဲ့မ်ားျဖစ္ေနပါတယ္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ စကၤာပူ အပါအဝင္ ကမၻာ့နိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အျမဲတမ္း ေနထိုင္ခြင့္ရသူမ်ား (Permanent Residents) ဟာ ၎တို႔ရဲ့ မူလနိုင္ငံသားအျဖစ္ကို စြန႔္လႊတ္စရာမလိုပါ။ သူတို႔ေရာက္ရွိေနတဲ့ နိုင္ငံရဲ့ နိုင္ငံသားမ်ား မဟုတ္ေသးေပမယ့္ သူတို႔ကို နိုင္ငံသားအျဖစ္ အသိအမွတ္ ၿပဳ ထားတဲ့ နိုင္ငံတစ္ခုရွိေနပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ၎တို႔ ရဲ့မူလနိုင္ငံသားဘဝကို စြန႔္လႊတ္ၿပီး အေမရိကန္ နိုင္ငံသား၊ စကၤာပူနိုင္ငံသားအျဖစ္ကို ခံယူမယ္ဆိုရင္လည္း ခံယူခြင့္ေတြ ရွိေနပါတယ္။
ဒီလို တင္းၾကပ္လြန္းတဲ့ ျပ႒န္းခ်က္ေတြကို နိုင္ငံတကာ လူ႔အခြင့္အေရးစံေတြ၊ နိုင္ငံတကာဥပေဒေတြနဲ႔ ညႇိႏွိုင္း ၿပီး ျပင္ဆင္သင့္ပါတယ္။ ဧည့္နိုင္ငံသားမ်ားနဲ႔ နိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူမ်ားကို ၎တို႔ရဲ့ သက္တမ္းအတြင္းမွာတင္ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပါတ္တဲ့ အရည္အခ်င္းသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားနဲ႔ ျပည့္စုံရင္ နိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ေပးတာက ပိုၿပီးတ ရားမၽွတလိမ့္မယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္လည္း ပိုၿပီးအက်ိဳးရွိပါလိမ့္မယ္။
၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ျမန္မာနိုင္ငံသားဥပေဒ၊ ပုဒ္မ (၁၆) မွာ "နိုင္ငံသားတစ္ဦးသည္ နိုင္ငံေတာ္မွ အၿပီးအတိုင္ ထြက္ခြါ လ်င္ျဖစ္ေစ၊ အျခားနိုင္ငံ၏ နိုင္ငံသားအျဖစ္ကို ခံယူလ်င္ သို႔မဟုတ္ မွတ္ပုံတင္လ်င္ျဖစ္ေစ၊ အျခားနိုင္ငံ၏ နိုင္ ငံ ကူးလက္မွတ္ သို႔မဟုတ္ အလားတူလက္မွတ္ကို ထုတ္ယူလ်င္ျဖစ္ေစ နိုင္ငံသားအျဖစ္မွ ရပ္စဲသည္" ဟု ျပ ႒န္းထားပါတယ္။ ပုဒ္မ (၂၂) မွာ "နိုင္ငံသားအျဖစ္မွ ရပ္စဲခံရသူ သို႔မဟုတ္ ႐ုပ္သိမ္းခံရသူသည္ နိုင္ငံသား အျဖစ္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဧည့္နိုင္ငံသားအျဖစ္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ နိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူ အျဖစ္ကိုေသာ္ လည္းေကာင္း ျပန္လည္ေလၽွာက္ထားခြင့္မရွိေစရ" လို႔ ျပ႒န္းထားပါတယ္။ ဒီျပ႒န္းခ်က္ေတြက ျမန္မာနိုင္ ငံ ကေ န အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ထြက္ခြါၾကရၿပီး ျပည္ပနိုင္ငံမ်ားမွာ အေျခစိုက္ေနထိုင္ခဲ့ၾကလို႔ နိုင္ငံတြင္း ဒီမို ကေရစီေရး အေျပာင္းအလဲမ်ားျဖစ္ခ်ိန္မွာ ကိုယ့္နိုင္ငံကို ျပန္ၿပီး အလုပ္အေႂကြးျပဳခ်င္ၾကတဲ့ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာနိုင္ငံသားမ်ားအားလုံးကို တံခါးပိတ္လိုက္တဲ့ ျပ႒န္းခ်က္ေတြပါ။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းခ်ိန္ကစလို႔ အခု ၂၀၂၁ ခုႏွစ္ စစ္တပ္က အာဏာရွိေနဆဲ အခ်ိန္အထိ ႏွစ္ ေပါင္း ၆၀ ေလာက္ကာလအတြင္းမွာ ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ျမန္မာနိုင္ငံသားေတြဟာ နိုင္ငံေရး၊ စီးပြါးေရး ဖိႏွိပ္ခံရမႈမ်ား၊ လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္ခံရမႈမ်ား၊ တရားမၽွတမႈကင္းမဲ့မႈမ်ား စတဲ့ အေၾကာင္းမ်ားနဲ႔ အမိနိုင္ငံ ကို မလႊဲမေရွာင္သာ စြန႔္ခြါခဲ့ၾကရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က နိုင္ငံကူးလက္မွတ္နဲ႔ နိုင္ငံက တရားဝင္ထြက္ခြါၿပီးေရာက္ တဲ့နိုင္ငံမွာ အၿပီးတိုင္ ေနထိုင္လိုက္ၾကတာပါ။ အခ်ိဳ႕က နယ္စပ္ေဒသ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားဆီ ထြက္ေျပးခို လႈံ ၾကရတာပါ။ အခ်ိဳ႕က ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားက တဆင့္ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားတဲ့ နိုင္ငံမ်ားဆီမွာ ေန ထိုင္ ခြင့္ရၾကတာပါ။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ နိုင္ငံကို စြန႔္ခြါရသည္ျဖစ္ေစ၊ အားလုံးရဲ့ ရင္ထဲမွာ တစ္ခ်ိန္ က်ရင္ ေမြးဖြားရာ ျမန္မာနိုင္ငံမွာပဲ ျပန္လည္ေနထိုင္ခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိၾကမွာပါ။
ဒါေပမည့္ သူတို႔အတြက္ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ျပန္လည္ေနထိုင္ေရးအိပ္မက္ဟာ လက္ေတြ႕ျဖစ္လာဖို႔ မလြယ္လွပါ။ သူတို႔အေနနဲ႔ လက္ရွိကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့ နိုင္ငံသားဘဝေတြ၊ နိုင္ငံကူးလက္မွတ္ေတြ၊ ခရီးသြားလက္မွတ္ (Travel Documents) ေတြကို အၿပီးတိုင္ စြန႔္လႊတ္ၿပီး ျမန္မာနိုင္ငံသားဘဝကို ျပန္လည္ေလၽွာက္ထား မယ္ဆို ရင္ေတာင္မွ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ နိုင္ငံသားဥပေဒက သူတို႔ရဲ့ အျပန္ခရီးကို တံခါးပိတ္ထားပါတယ္။
ခၽြင္းခ်က္ေတာ့ရွိပါတယ္။ ပုဒ္မ (၈)၊ ပုဒ္မခြဲ (က) အရ "နိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီ (အစိုးရ) သည္ " နိုင္ငံေတာ္၏ အက်ိဳးငွါ" မည္သူကိုမဆို နိုင္ငံသား သို႔မဟုတ္ ဧည့္နိုင္ငံသား သို႔မဟုတ္ နိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူအျဖစ္ သတ္မွတ္ နိုင္သည္" လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ သမၼတဦးသိန္းစိန္ အစိုးရရဲ့ လက္ထက္မွာ ဒီအာဏာကို သုံးၿပီးေတာ့ ပဲ ျပည္ပက ျပန္လည္ဝင္ေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာနိုင္ငံသားေဟာင္းအခ်ိဳ႕ကို နိုင္ငံသားအျဖစ္ ျပန္လည္အသိ အ မွတ္ျပဳထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း "နိုင္ငံေတာ္၏အက်ိဳးငွါ" လို႔ ဝိေသသျပဳထားတဲ့အတိုင္း အားလုံးအေပၚ တန္းတူညီမၽွ ဆုံးျဖတ္ လက္ခံလိမ့္မယ္မထင္ပါ။ အစိုးရအတြက္ အက်ိဳးရွိမည့္လူမ်ားကိုသာ ဦးစားေပး လက္ ခံၿပီး အစိုးရနဲ႔ လက္ရွိနိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းကို ေဝဘန္ဆန႔္က်င္ေနတဲ့ လူမ်ားကိုေတာ့ လက္ခံလိမ့္မယ္ မ ထင္ပါ။ ေထာင္နဲ႔ ေသာင္းနဲ႔ ခ်ီတဲ့ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမ်ားရဲ့ ျမန္မာနိုင္ငံသား ျပန္လည္ျဖစ္ခြင့္ရေရး ကံၾက မၼာကို အစိုးရအဖြဲ႕ရဲ့ လက္ထဲ အပ္ႏွင္းထားရတာ မသင့္ေတာ္ပါ။
တိုင္းျပည္က စြန႔္ခြါၿပီး အျခားနိုင္ငံသားဘဝကို ခံယူတိုင္း တိုင္းျပည္ကို သစၥာေဖာက္တယ္၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္၊ နိုင္ငံ ခ်စ္စိတ္မရွိဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္လို႔မရပါ။ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ့ ႏွစ္ ၇၀ ေက်ာ္ ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ အာ ဏာရွင္အုပ္စိုးမႈက ျမန္မာနိုင္ငံသားမ်ားျပည္ပကို ထြက္ခြါရျခင္းအေပၚမွာ တာဝန္အျပည့္အဝရွိပါတယ္။ ျမန္ မာနိုင္ငံရဲ့ ထူးျခားတဲ့ အေျခအေနအရ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ျပည္ပကို ထြက္ခြါေနထိုင္ရတဲ့ ျမန္မာ မ်ား ကို ျမန္မာနိုင္ငံသားအျဖစ္ ျပန္လည္လက္ခံ အသိအမွတ္ျပဳေရးအတြက္ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ နိုင္ငံသားဥပေဒကို "မ တူကြဲျပားမႈမ်ား၏ စုစည္းညီညြတ္မႈသည္ တိုင္းျပည္၏ အင္အားျဖစ္သည္" ဆိုတဲ့ ယုံၾကည္မႈအေပၚ အေျခခံၿပီး ျပန္လည္ျပင္ဆင္သင့္ပါတယ္။
၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ နိုင္ငံသားဥပေဒ၊ ပုဒ္မ (၆၆) အရ နိုင္ငံသား၊ ဧည့္နိုင္ငံသား၊ နိုင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူ ဟုတ္မဟုတ္ ဆိုတာကို ဗဟိုအဖြဲ႕က အဆုံးအျဖတ္ေပးမွာျဖစ္ၿပီး ပုဒ္မ (၆၆) အရ ဗဟိုအဖြဲ႕ကို ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးက ဥကၠ႒၊ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီး၊ နိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးမ်ားအဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္တဲ့ ဝန္ႀကီး သုံးပါးနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းပါတယ္။ ပုဒ္မ (၇၀) အရ ဗဟိုအဖြဲ႕ရဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို မေက်နပ္ရင္ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႕ (အစိုးရအဖြဲ႕) ကို အယူခံတက္နိုင္ၿပီး အစိုးရ အ ဖြဲ႕ ရဲ့ အဆုံးအျဖတ္ဟာ အၿပီးအျပတ္ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔မွာ နအဖအစိုးရ က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊရဲ့ လက္မွတ္နဲ႔ ျပ႒န္းတဲ့ "ျမန္မာနိုင္ငံသားဥပေဒကို ျပင္ဆင္သည့္ဥပေဒ"၊ ပုဒ္မ (၃) အရ ဗဟိုအဖြဲ႕ကို လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးႏွင့္ ျပည္သူ႔အင္အားဝန္ႀကီး႒ာန ဝန္ႀကီးက ဥကၠ႒ျဖစ္ၿပီး ကာကြယ္ေရး ဝန္ႀကီး၊ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး၊ နိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးမ်ားက အဖြဲ႕ဝင္၊ ဥကၠ႒က တာဝန္ေပးသူက အတြင္းေရးမႉး အျဖစ္ ပါဝင္တဲ့ အဖြဲ႕အျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖြဲ႕စည္းပါတယ္။
နိုင္ငံတစ္ခုအေနနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို နိုင္ငံသားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း၊ ျငင္းပယ္ျခင္းဆိုတာ အင္မတန္ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥပါ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘဝမွာလည္း နိုင္ငံတစ္ခုခုရဲ့ နိုင္ငံသားျဖစ္ျခင္း၊ မျဖစ္ျခင္းဆိုတာအင္ မ တန္အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥပါ ။ နိုင္ငံတစ္ခုရဲ့ နိုင္ငံသားျဖစ္ျခင္းဟာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ သူ႔ကို အသိအမွတ္ ၿပဳတဲ့ နိုင္ငံအေပၚ သစၥာရွိမႈ၊ ခ်စ္ျမတ္နိုးမႈ၊ တာဝန္ယူမႈေတြ ျဖစ္ေပၚေစပါတယ္ ။ နိုင္ငံသားအျဖစ္ အသိအမွတ္ ၿပဳမခံရတဲ့ လူတစ္ေယာက္အဖို႔မွာေတာ့ ဘယ္နိုင္ငံကိုမွ သစၥာရွိစရာ၊ ခ်စ္ျမတ္နိုးစရာ၊ တာဝန္ခံစရာမရွိေတာ့ တဲ့အျပင္ အသိအမွတ္ျပဳမခံရျခင္းအေပၚ နာက်င္မႈ၊ခံျပင္းမႈ၊ ေဒါသထြက္မႈေတြနဲ႔ ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးသူေတြ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ အၾကမ္းဖက္သမားအမ်ားစုမွာ ကိုယ္စားျပဳရာ နိုင္ငံမရွိပါ၊
ဒီလို တိုင္းျပည္အတြက္ အင္မတန္အေရးႀကီးတဲ့ နိုင္ငံသားျဖစ္ျခင္းကိစၥကို ျပည္ေထာင္စုအစိုးရရဲ့ ဝန္ႀကီးမ်ား က အဆုံးအျဖတ္ေပးမည့္အစား ျပည္သူလူထုကို ကိုယ္စားျပဳသူမ်ားကသာ ဆုံးျဖတ္သင့္ပါတယ္။ နိုင္ငံသား ဥပေဒပါ ဗဟိုအဖြဲ႕ဆိုတာကို "ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္က တာဝန္ေပးတဲ့ လႊတ္ေတာ္ေရးရာေကာ္မီတီ" အ ၿဖစ္ ျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းသင့္ပါတယ္။ အယူခံလႊာကို ၾကားနာၿပီး အၿပီးသတ္အဆုံးအျဖတ္ေပးရမည့္ အဖြဲ႕အစည္း ကိုလည္း အစိုးရအဖြဲ႕အစား "ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္" အျဖစ္ ျပင္ဆင္သတ္မွတ္သင့္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပုံကိုေတာင္ CRPH က ဖ်က္သိမ္းၿပီးခဲ့ၿပီမို႔ ဒီ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ နိုင္ငံသားဥပေဒကိုလည္း CRPH နဲ႔ NUG က ဖ်က္သိမ္းေၾကာင္းေၾကညာၿပီး ပိုၿပီး ျပည့္စုံမၽွတတဲ့ နိုင္ငံသားဥပေဒအသစ္တစ္ခုကို တိုင္းရင္းသား ၿပည္သူမ်ားအားလုံး၊ မတူကြဲျပားသူမ်ားအားလုံးရဲ့ အႀကံျပဳခ်က္ေတြနဲ႔ စတင္ေရးဆြဲသင့္ပါတယ္။
(ဇြန္ ၁၊ ၂၀၂၁)
Join Us @ MoeMaKa Telegram
t.me@moemaka
#MoeMaKaMedia
#WhatsHappeningInMyanmar
Link : Here
No comments:
Post a Comment