DVB
September 26, 2023
.png)
ဒီတကြိမ် ၂၀၂၁ မှာ ယခင်သမိုင်းခေတ်အသီးသီးနဲ့ မတူဘဲ ပြည်သူတွေဟာ ခေတ်အဆက်ဆက် ဒုက္ခပေးခဲ့တဲ့ စစ်တပ်ဆိုတဲ့ အဖွဲ့အစည်းကို အမြစ်ဖြတ်မှ ဖြစ်တော့မယ်ဆိုပြီး ညီညီညွတ်ညွတ်၊ ဇွဲသတ္တိရှိရှိ တော်လှန် နေကြ ပါတယ်။ လက်နက်ရှိတိုင်း ထင်တိုင်းကြဲ အာဏာသိမ်းလိုက်၊ ပြည်သူကိုသတ်လိုက်နဲ့ လုပ်နေတဲ့ စစ်တပ်ကို ဒီတ ချီတော့ အမြစ်ဖြတ် တော်လှန်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြပါတယ်။ ဒါဟာ လက်နက်အားကိုး ဗိုလ်ကျစိုးမိုးရေး အယူအဆကို ချေဖျက်ဖို့ ကြိုးပမ်းကြတာဆိုလည်း ဟုတ်ပါတယ်။ တနည်းဆိုရရင် လက်ရှိ နွေဦးတော်လှန်ရေးဟာ အာဏာ သည် သေနတ်ပြောင်းဝက ထွက်သည်ဆိုတဲ့ အယူဝါဒကို ချေဖျက်နေတာ ဖြစ်တယ်။ တပြိုင်တည်းမှာ အာဏာ သည် ပြည်သူဆီက ဆင်းသက်လာတယ်ဆိုတဲ့ ယုံကြည်ချက်ကို အသက်၊ သွေး၊ ချွေးတွေနဲ့ သက်သေပြ နေကြ တာ ဖြစ်ပါတယ်။
နွေဦးတော်လှန်ရေးဟာ နှစ်နှစ်ခွဲကျော်လာခဲ့ပြီ။ အခုထက်ထိ အရှိန်မဟုန် မကျသေးပါဘူး။ မြို့ပေါ်က လူအုပ် ကြီးကို ကြည့်ပြီး တော်လှန်ရေးက တန့်သွားပြီ၊ တော်လှန်ရေးက ဒီရေကျသွားပြီဆိုရင် မှားပေမပေါ့။ အဲဒီ မြို့ကြီး တွေမှာနေရင်း မမြင်နိုင်တဲ့ လက်တွေနဲ့ တော်လှန်ရေးအတွက် ထည့်ဝင်နေကြသူတွေ အများကြီးရှိပါတယ်။ ဖုန်းဆိုးမြေ၊ မီးလောင်မြေကနေ တော်လှန်ရေးအတွက် ထည့်ဝင်နေကြသူတွေ ဒုနဲ့ဒေးပါ။ လူအုပ်ကြီးကို မကြည့် ဖို့၊ လူထုကို မြင်အောင်ကြည့်ဖို့ လိုပါတယ်။ ပြည်သူတွေက အဲဒီလို ညီညွတ်ကြပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ တော်လှန် ရေး အဖွဲ့တချို့ကြောင့်၊ သူတို့ကြား အခုထိ ညီညွတ်ရေးမရှိတာတွေကြောင့် ပြည်သူတွေ စိတ်ညစ်ကြရပါတယ်။ အ ပြောကောင်း၊ အဟောကောင်းပေမဲ့ လက်တွေ့ ဘာမှမရှိတဲ့ တော်လှန်ရေးအဖွဲ့တွေကြောင့် ပြည်သူတွေ စိတ်ပင် ပန်းကြရပါတယ်။ အဲဒီ ပူမှုရယ်တဲ့ ဆယ်ကုဋေကြားထဲမှာ ပြည်သူကိုကာကွယ်ဖို့ လက်နက်ကိုင်ထားကြတဲ့ လက် နက်ကိုင်တပ်ဖွဲ့တချို့လည်း ပါဝင်တယ်။ သူတို့ဟာ အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ လက်နက်ကိုင်ရတဲ့ အရသာကို တွေ့လာကြတယ်။ အာဏာယစ်မူးချင်လာကြတယ်။ လက်နက်နဲ့ အရာရာကို ဆုံးဖြတ်ချင်လာတယ်။ တချို့ဆို လက်နက်ပြ ခြိမ်းခြောက်ပြီး အကာအကွယ်ပေးရမဲ့ ပြည်သူကိုတောင် အတင်းအကျပ် လုပ်လာကြတယ်။ ဒါဟာ လက်နက်နဲ့အုပ်ချုပ်ဖို့ ကြိုးစားလာတာပါပဲ။ ဒါဟာ လက်နက်ကိုင် ဗိုလ်ကျရေးလမ်းစဉ်ရဲ့ အစအဦးပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါဟာ ကိုယ်မကြိုက်လို့ တော်လှန်နေတဲ့ အကြမ်းဖက်စစ်တပ်ရဲ့ အမူအကျင့်တွေကို ကျင့်သုံးလာတာပဲ ဖြစ်ပါ တယ်။ တချို့ဆိုရင် ပြည်သူ့ထောက်ပံ့ငွေတွေနဲ့ အင်အားကောင်းလာပြီးတဲ့နောက်မှာ ပြည်သူရွေး ကောက်ထား တဲ့ အမျိုးသားညီညွတ်ရေးအစိုးရဆိုတဲ့ ကြားဖြတ်အစိုးရအဖွဲ့ ရှိနေရဲ့သားနဲ့ လက်နက်အားကို အမှီပြုပြီး တစင် ထောင်ဖို့ ကြိုးစားလာကြပါတယ်။ တစင်ထောင်ဖို့ ကြိုးစားလာရတယ်လို့ ပြောရတာက သူတို့ဟာ ပြည်သူ့ အစိုး ရ ရဲ့ ထိန်းချုပ်မှုအောက်မှာလည်း မရှိ။ ပြည်သူ့အစိုးရကိုလည်း အမြဲလိုလို တိုက်ခိုက်နေပါတယ်။ သူတို့ဟာ မ ဟာမိတ် တိုင်းရင်းသားအင်အားစုတွေရဲ့ ထိန်းချုပ်မှုအောက်မှာလည်း လက်မခံဘဲ ငါ့မြင်း၊ ငါ့စိုင်းစစ်ကိုင်းရောက် ရောက်ဆိုတဲ့ အချိုးတွေ ချိုးလာကြလို့ပါပဲ။ ဒါဟာ ပြည်သူ့အာဏာနဲ့ သွေဖည်တဲ့လုပ်ရပ်တွေ ဖြစ်ပါတယ်။ ပြည် သူ့အစိုးရ၊ ပြည်သူ့အာဏာကို အကြမ်းဖက်စစ်တပ်လို မထီမဲ့မြင်လုပ်တာပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီလိုပြောလို့ အမျိုးသား ညီညွတ်ရေးအစိုးရဟာ ပြည့်စုံတဲ့အစိုးရ ဆိုလားဆိုတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ပြည့်စုံတဲ့ အစိုးရ၊ ခြောက်ပစ်ကင်း သဲလဲ စင် အစိုးရ ဆိုတာ လူသားကမ္ဘာမှာ မရှိပါဘူး။ ပြီးတော့ အမျိုးသားညီညွတ်ရေးအစိုးရရဲ့ ထိပ်တန်းတင်မက အောက်ခြေမြေပြင်က အဖွဲ့ဝင်တွေမှာလည်း ပုံစံမကျတဲ့သူတွေ၊ ထောင့်မကျိုးတဲ့သူတွေ၊ ဘဝင်မြင့် ပလွှား နေ တဲ့သူတွေ မလွဲဧကန် ရှိကြမှာပါ။ ရှိလည်း ရှိကြပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီလို တစိတ်တပိုင်း မကောင်းရုံနဲ့တော့ တခု လုံးကို ဖြုတ်လဲစရာ မလိုပါဘူး။ အဲဒီလို လူတစု မကောင်းရုံနဲ့ တစင်ထောင်စရာ မလိုပါဘူး။ အကြမ်းဖက် စစ် တပ်က သတ်မှတ်ဆက်ဆံသလို အမျိုးသားညီညွတ်ရေးအစိုးရကို သဘောထားဆက်ဆံဖို့ မလိုပါဘူး။
နောက်ပြီး လက်နက်ကိုင်တပ်ဖွဲ့ ဆိုတာဟာ ပြည်သူကို အကာအကွယ်ပေးဖို့အတွက်သာ ဖြစ်ရပါမယ်။ တခြား သော ကိုယ်နဲ့မဆိုင်တဲ့ အုပ်ချုပ်ရေး၊ တရားစီရင်ရေး ကိစ္စတွေမှာ ယောင်လို့တောင် ဝင်စွက်ဖက်လို့ မရပါဘူး။ ငါ့မှာ လက်နက်ရှိတယ်၊ ကိစ္စတိုင်းကို ဝင်ရောက်ဆုံးဖြတ်ပိုင်ခွင့် ရှိတယ်ဆိုတာနဲ့ အဲဒီလက်နက်ကိုင်အဖွဲ့ဟာ အာ ဏာကို အလုံးစုံချုပ်ကိုင်မယ့် လက်နက်အားကိုးတဲ့ အာဏာရှင်တွေ ဖြစ်လာတော့တာပါပဲ။ ဒါ့အပြင် လက် နက် ကိုင်စစ်တပ် ဆိုတာ အရပ်သားအစိုးရရဲ့ လက်အောက်မှာ တည်ရှိရမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ မြန်မာစစ်တပ်ဟာ အရပ် သားအစိုးရရဲ့ လက်အောက်မှာ ဘယ်တုန်းကမှ မတည်ရှိခဲ့တဲ့အတွက် တိုင်းပြည်ဟာလည်း စစ်တပ်ရဲ့ပြုသမျှ ခံခဲ့ကြရတာပါ။ ဒီအတွက်လည်း ခေတ်အဆက်ဆက်မှာ အဲဒီစစ်တပ်အဖွဲ့ရဲ့ ရာဇဝတ်မှုတွေကို ဘယ်အစိုးရကမှ အရေးမယူနိုင်ခဲ့တာပါ။ ငရဲခွေးကြီး လွတ်နေတာ နှစ်ပေါင်းခြောက်ဆယ် ကျော်ခဲ့ပါပြီ။
ကျုပ်တို့ ဘာကိုတော်လှန်နေသလဲ မေးရင် စစ်အုပ်စုကို တော်လှန်နေတာပါ။ လက်နက်အားကိုး ဗိုလ်ကျစိုး မိုး နေတဲ့ စစ်အုပ်စုကို တော်လှန်နေတာပါ။ ဒါကို မမေ့ကြစေလိုပါဘူး။ ကိုယ်မကြိုက်တဲ့ဟာကို တော်လှန်ကြရင်း တဖြည်းဖြည်းချင်းနဲ့ လက်နက်အားကိုး ဗိုလ်ကျစိုးမိုးသူတွေ ဖြစ်မလာဖို့ အထူးသတိပြုကြဖို့ လိုအပ်ပါတယ်။ အစကတော့ ကိုယ်မကြိုက်တာကို တော်လှန်ကြတာပါပဲ။ နောက်တော့ တော်လှန်ရင်း၊ ပြောင်းလဲဖို့ ကြိုးစားရင်း ကိုယ်ကိုယ်တိုင်က ကိုယ်မကြိုက်တဲ့သူတွေလို ဖြစ်လာကြတာပါပဲ။ ဒါကို ကမ္ဘာ့သမိုင်းမှာ အလယ်ခေတ်က ရိုမန် ကက်သလစ် ခရစ်ယာန်အဖွဲ့အစည်းတွေ၊ အာဏာရှင်ဆန်လာတဲ့ ကွန်မြူနစ်ပါတီတွေကို ကြည့်ရင် သိနိုင်ပါ တယ်။ မြန်မာ့တပ်မတော်သည်ပင်လျှင် အဲဒီလို အဖွဲ့အစည်းပါပဲ။ ပြည်သူကို အကာအကွယ်ပြုဖို့ တာဝန်ရှိတဲ့ အဖွဲ့အစည်းဟာ တဖြည်းဖြည်းချင်းနဲ့ ပြည်သူကို ဖိနှိပ်ညှဉ်းပန်းတဲ့ အဖွဲ့အစည်းအဖြစ် ရောက်ရှိသွားခဲ့ရတာပါပဲ။ ပြည်သူသာ အမိ၊ ပြည်သူသာ အဖ ကနေ တပ်မတော်သာ အမိ၊ တပ်မတော်သာ အဖ ဆိုတာမျိုး ဖြစ်သွားခဲ့ တာ ပါပဲ။ သမိုင်းသင်ခန်းစာတွေ ရှိခဲ့ပြီးသားမို့ လက်ရှိ မြန်မာပြည်မှာလည်း ဒီလိုမျိုးတွေ ထပ်မပေါ်ကြဖို့ အရေးကြီး ပါတယ်။ တနည်းဆိုရရင် ဘာအတွက် တော်လှန်ကြသလဲဆိုတဲ့ ပဓာန ရည်ရွယ်ချက်ကို တချို့သော လက်နက် ကိုင်အဖွဲ့တွေအနေနဲ့ အချိန်ရှိတိုင်း ပြန်မေးပြီး ပြန်ဖြေကြဖို့ လိုပါတယ်။ လာရာလမ်းကို မေ့မသွားကြဖို့ လိုအပ် ပါတယ်။
တင်ဦး
နွေဦးတော်လှန်ရေးဟာ နှစ်နှစ်ခွဲကျော်လာခဲ့ပြီ။ အခုထက်ထိ အရှိန်မဟုန် မကျသေးပါဘူး။ မြို့ပေါ်က လူအုပ် ကြီးကို ကြည့်ပြီး တော်လှန်ရေးက တန့်သွားပြီ၊ တော်လှန်ရေးက ဒီရေကျသွားပြီဆိုရင် မှားပေမပေါ့။ အဲဒီ မြို့ကြီး တွေမှာနေရင်း မမြင်နိုင်တဲ့ လက်တွေနဲ့ တော်လှန်ရေးအတွက် ထည့်ဝင်နေကြသူတွေ အများကြီးရှိပါတယ်။ ဖုန်းဆိုးမြေ၊ မီးလောင်မြေကနေ တော်လှန်ရေးအတွက် ထည့်ဝင်နေကြသူတွေ ဒုနဲ့ဒေးပါ။ လူအုပ်ကြီးကို မကြည့် ဖို့၊ လူထုကို မြင်အောင်ကြည့်ဖို့ လိုပါတယ်။ ပြည်သူတွေက အဲဒီလို ညီညွတ်ကြပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ တော်လှန် ရေး အဖွဲ့တချို့ကြောင့်၊ သူတို့ကြား အခုထိ ညီညွတ်ရေးမရှိတာတွေကြောင့် ပြည်သူတွေ စိတ်ညစ်ကြရပါတယ်။ အ ပြောကောင်း၊ အဟောကောင်းပေမဲ့ လက်တွေ့ ဘာမှမရှိတဲ့ တော်လှန်ရေးအဖွဲ့တွေကြောင့် ပြည်သူတွေ စိတ်ပင် ပန်းကြရပါတယ်။ အဲဒီ ပူမှုရယ်တဲ့ ဆယ်ကုဋေကြားထဲမှာ ပြည်သူကိုကာကွယ်ဖို့ လက်နက်ကိုင်ထားကြတဲ့ လက် နက်ကိုင်တပ်ဖွဲ့တချို့လည်း ပါဝင်တယ်။ သူတို့ဟာ အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ လက်နက်ကိုင်ရတဲ့ အရသာကို တွေ့လာကြတယ်။ အာဏာယစ်မူးချင်လာကြတယ်။ လက်နက်နဲ့ အရာရာကို ဆုံးဖြတ်ချင်လာတယ်။ တချို့ဆို လက်နက်ပြ ခြိမ်းခြောက်ပြီး အကာအကွယ်ပေးရမဲ့ ပြည်သူကိုတောင် အတင်းအကျပ် လုပ်လာကြတယ်။ ဒါဟာ လက်နက်နဲ့အုပ်ချုပ်ဖို့ ကြိုးစားလာတာပါပဲ။ ဒါဟာ လက်နက်ကိုင် ဗိုလ်ကျရေးလမ်းစဉ်ရဲ့ အစအဦးပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါဟာ ကိုယ်မကြိုက်လို့ တော်လှန်နေတဲ့ အကြမ်းဖက်စစ်တပ်ရဲ့ အမူအကျင့်တွေကို ကျင့်သုံးလာတာပဲ ဖြစ်ပါ တယ်။ တချို့ဆိုရင် ပြည်သူ့ထောက်ပံ့ငွေတွေနဲ့ အင်အားကောင်းလာပြီးတဲ့နောက်မှာ ပြည်သူရွေး ကောက်ထား တဲ့ အမျိုးသားညီညွတ်ရေးအစိုးရဆိုတဲ့ ကြားဖြတ်အစိုးရအဖွဲ့ ရှိနေရဲ့သားနဲ့ လက်နက်အားကို အမှီပြုပြီး တစင် ထောင်ဖို့ ကြိုးစားလာကြပါတယ်။ တစင်ထောင်ဖို့ ကြိုးစားလာရတယ်လို့ ပြောရတာက သူတို့ဟာ ပြည်သူ့ အစိုး ရ ရဲ့ ထိန်းချုပ်မှုအောက်မှာလည်း မရှိ။ ပြည်သူ့အစိုးရကိုလည်း အမြဲလိုလို တိုက်ခိုက်နေပါတယ်။ သူတို့ဟာ မ ဟာမိတ် တိုင်းရင်းသားအင်အားစုတွေရဲ့ ထိန်းချုပ်မှုအောက်မှာလည်း လက်မခံဘဲ ငါ့မြင်း၊ ငါ့စိုင်းစစ်ကိုင်းရောက် ရောက်ဆိုတဲ့ အချိုးတွေ ချိုးလာကြလို့ပါပဲ။ ဒါဟာ ပြည်သူ့အာဏာနဲ့ သွေဖည်တဲ့လုပ်ရပ်တွေ ဖြစ်ပါတယ်။ ပြည် သူ့အစိုးရ၊ ပြည်သူ့အာဏာကို အကြမ်းဖက်စစ်တပ်လို မထီမဲ့မြင်လုပ်တာပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒီလိုပြောလို့ အမျိုးသား ညီညွတ်ရေးအစိုးရဟာ ပြည့်စုံတဲ့အစိုးရ ဆိုလားဆိုတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ပြည့်စုံတဲ့ အစိုးရ၊ ခြောက်ပစ်ကင်း သဲလဲ စင် အစိုးရ ဆိုတာ လူသားကမ္ဘာမှာ မရှိပါဘူး။ ပြီးတော့ အမျိုးသားညီညွတ်ရေးအစိုးရရဲ့ ထိပ်တန်းတင်မက အောက်ခြေမြေပြင်က အဖွဲ့ဝင်တွေမှာလည်း ပုံစံမကျတဲ့သူတွေ၊ ထောင့်မကျိုးတဲ့သူတွေ၊ ဘဝင်မြင့် ပလွှား နေ တဲ့သူတွေ မလွဲဧကန် ရှိကြမှာပါ။ ရှိလည်း ရှိကြပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီလို တစိတ်တပိုင်း မကောင်းရုံနဲ့တော့ တခု လုံးကို ဖြုတ်လဲစရာ မလိုပါဘူး။ အဲဒီလို လူတစု မကောင်းရုံနဲ့ တစင်ထောင်စရာ မလိုပါဘူး။ အကြမ်းဖက် စစ် တပ်က သတ်မှတ်ဆက်ဆံသလို အမျိုးသားညီညွတ်ရေးအစိုးရကို သဘောထားဆက်ဆံဖို့ မလိုပါဘူး။
နောက်ပြီး လက်နက်ကိုင်တပ်ဖွဲ့ ဆိုတာဟာ ပြည်သူကို အကာအကွယ်ပေးဖို့အတွက်သာ ဖြစ်ရပါမယ်။ တခြား သော ကိုယ်နဲ့မဆိုင်တဲ့ အုပ်ချုပ်ရေး၊ တရားစီရင်ရေး ကိစ္စတွေမှာ ယောင်လို့တောင် ဝင်စွက်ဖက်လို့ မရပါဘူး။ ငါ့မှာ လက်နက်ရှိတယ်၊ ကိစ္စတိုင်းကို ဝင်ရောက်ဆုံးဖြတ်ပိုင်ခွင့် ရှိတယ်ဆိုတာနဲ့ အဲဒီလက်နက်ကိုင်အဖွဲ့ဟာ အာ ဏာကို အလုံးစုံချုပ်ကိုင်မယ့် လက်နက်အားကိုးတဲ့ အာဏာရှင်တွေ ဖြစ်လာတော့တာပါပဲ။ ဒါ့အပြင် လက် နက် ကိုင်စစ်တပ် ဆိုတာ အရပ်သားအစိုးရရဲ့ လက်အောက်မှာ တည်ရှိရမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ မြန်မာစစ်တပ်ဟာ အရပ် သားအစိုးရရဲ့ လက်အောက်မှာ ဘယ်တုန်းကမှ မတည်ရှိခဲ့တဲ့အတွက် တိုင်းပြည်ဟာလည်း စစ်တပ်ရဲ့ပြုသမျှ ခံခဲ့ကြရတာပါ။ ဒီအတွက်လည်း ခေတ်အဆက်ဆက်မှာ အဲဒီစစ်တပ်အဖွဲ့ရဲ့ ရာဇဝတ်မှုတွေကို ဘယ်အစိုးရကမှ အရေးမယူနိုင်ခဲ့တာပါ။ ငရဲခွေးကြီး လွတ်နေတာ နှစ်ပေါင်းခြောက်ဆယ် ကျော်ခဲ့ပါပြီ။
ကျုပ်တို့ ဘာကိုတော်လှန်နေသလဲ မေးရင် စစ်အုပ်စုကို တော်လှန်နေတာပါ။ လက်နက်အားကိုး ဗိုလ်ကျစိုး မိုး နေတဲ့ စစ်အုပ်စုကို တော်လှန်နေတာပါ။ ဒါကို မမေ့ကြစေလိုပါဘူး။ ကိုယ်မကြိုက်တဲ့ဟာကို တော်လှန်ကြရင်း တဖြည်းဖြည်းချင်းနဲ့ လက်နက်အားကိုး ဗိုလ်ကျစိုးမိုးသူတွေ ဖြစ်မလာဖို့ အထူးသတိပြုကြဖို့ လိုအပ်ပါတယ်။ အစကတော့ ကိုယ်မကြိုက်တာကို တော်လှန်ကြတာပါပဲ။ နောက်တော့ တော်လှန်ရင်း၊ ပြောင်းလဲဖို့ ကြိုးစားရင်း ကိုယ်ကိုယ်တိုင်က ကိုယ်မကြိုက်တဲ့သူတွေလို ဖြစ်လာကြတာပါပဲ။ ဒါကို ကမ္ဘာ့သမိုင်းမှာ အလယ်ခေတ်က ရိုမန် ကက်သလစ် ခရစ်ယာန်အဖွဲ့အစည်းတွေ၊ အာဏာရှင်ဆန်လာတဲ့ ကွန်မြူနစ်ပါတီတွေကို ကြည့်ရင် သိနိုင်ပါ တယ်။ မြန်မာ့တပ်မတော်သည်ပင်လျှင် အဲဒီလို အဖွဲ့အစည်းပါပဲ။ ပြည်သူကို အကာအကွယ်ပြုဖို့ တာဝန်ရှိတဲ့ အဖွဲ့အစည်းဟာ တဖြည်းဖြည်းချင်းနဲ့ ပြည်သူကို ဖိနှိပ်ညှဉ်းပန်းတဲ့ အဖွဲ့အစည်းအဖြစ် ရောက်ရှိသွားခဲ့ရတာပါပဲ။ ပြည်သူသာ အမိ၊ ပြည်သူသာ အဖ ကနေ တပ်မတော်သာ အမိ၊ တပ်မတော်သာ အဖ ဆိုတာမျိုး ဖြစ်သွားခဲ့ တာ ပါပဲ။ သမိုင်းသင်ခန်းစာတွေ ရှိခဲ့ပြီးသားမို့ လက်ရှိ မြန်မာပြည်မှာလည်း ဒီလိုမျိုးတွေ ထပ်မပေါ်ကြဖို့ အရေးကြီး ပါတယ်။ တနည်းဆိုရရင် ဘာအတွက် တော်လှန်ကြသလဲဆိုတဲ့ ပဓာန ရည်ရွယ်ချက်ကို တချို့သော လက်နက် ကိုင်အဖွဲ့တွေအနေနဲ့ အချိန်ရှိတိုင်း ပြန်မေးပြီး ပြန်ဖြေကြဖို့ လိုပါတယ်။ လာရာလမ်းကို မေ့မသွားကြဖို့ လိုအပ် ပါတယ်။
တင်ဦး
No comments:
Post a Comment